Page 35 - Demo
P. 35
กลางถนน และตดั คอออกจากรา่ งเหมอื นทเ่ี คยกระทา กบั ทหารบกทถี่ กู โจมตเี รม่ิ รวนเรเสยี ขบวน เมอื่ เหน็ แกนนา ซึ่งเป็นหัวหน้าชุดถูกสอยร่วงด้วยน้ามือของนาวิกโยธิน ทสี่ ยู้ บิ ตา
กองกาลังอาร์เคเค. จึงเป็นฝ่ายล่าถอยและยิงสกัด ไมใ่ หฝ้ า่ ยเราตดิ ตามไปไดโ้ ดยงา่ ย
“ตอนที่ยิงปะทะกันอย่างรุนแรงและเห็นตัวข้าศึก กินเวลานานประมาณ ๕ นาที จากนั้นเสียงปืนก็ เริ่มเบาบางลง ผมได้ยินชาวบ้านร้องบอกว่าโจรยังอยู่ ใหร้ ะวงั แตก่ ม็ องไมเ่ หน็ พวกมนั แลว้ ”
พลทหารชลทติ ย์ ในชดุ สนาม
พลทหารชลทติ ย์ เลา่ ตอ่
“จนกระทง่ั อกี ประมาณ ๑๐ นาที จากนนั้ กา ลงั เสรมิ
ของฝ่ายเราก็มาถึงและเข้าเคลียร์พ้ืนท่ี การยิงต่อสู้ จงึ สงบลงอยา่ งเดด็ ขาด ศพผเู้ สยี ชวี ติ และผทู้ ไี่ ดร้ บั บาดเจบ็ ถกู นา ออกจากจดุ เกดิ เหตอุ ยา่ งรวดเรว็ ”
“ในตอนนั้นพลทหารอรุณเพื่อนของผมท่ีมาจาก
นาวิกศาสตร์ 34 ปีที่ ๑๐๔ เล่มที่ ๗ กรกฎาคม ๒๕๖๔
สตลู ตายแลว้ ผมมารภู้ ายหลงั วา่ เขาถกู ยงิ เขา้ กลางลา ตวั ดา้ นขา้ งซงึ่ เปน็ ชอ่ งวา่ งของเสอื้ เกราะกระสนุ จงึ ทะลเุ ขา้ ไป ตดั ขวั้ หวั ใจจนเสยี ชวี ติ ทนั ท”ี
เมอื่ การปะทะในวนั นน้ั สนิ้ สดุ ลง ทหารนาวกิ โยธนิ ไดร้ บั บาดเจบ็ ถงึ ๕ นาย ประกอบดว้ ยพลทหารชลทติ ย์ พนั จา่ เอก เชดิ ศกั ด์ิ ดวงคา หวั หนา้ ชดุ จา่ เอก ไพบลู ย์ ฉายกระจ่าง พลทหารบูราฮัม สุหลง และพลทหาร สมยศ อากาศ”
แมจ้ ะไดร้ บั บาดเจบ็ สาหสั แตน่ าวกิ โยธนิ ใจเพชรจาก จงั หวดั สพุ รรณบรุ ี ยงั มสี ตริ ตู้ วั ตลอดเวลา เขาเลา่ ตอ่ ไปวา่ “เพอ่ื นทมี่ าชว่ ยบอกผมวา่ รถของฝา่ ยเราโดนเรอื ใบ วางดักระหว่างทางทาให้มาถึงช้าทั้งท่ีได้รับวิทยุแจ้งเหตุ ต้ังแต่นาทีแรกท่ีมีการซุ่มโจมตีเกิดขึ้น และมีเสียงปืนดัง
ออกมาใหไ้ ดย้ นิ ทางวทิ ยเุ หมอื นกบั มกี ารถา่ ยทอดสด “ตอนนั้นผมเร่ิมเจ็บแผลแล้วและรู้สึกตัวว่า เสยี เลอื ดมากจนเปยี กโชกไปทง้ั ตวั ผมจงึ ถอดเสอื้ เกราะออก ดว้ ยตวั เองเพอื่ ใหห้ ายใจสะดวกขนึ้ เนอื่ งจากเสอื้ เกราะหนกั
และกดทบั หนา้ อกอย”ู่ ถึงตอนนี้อดีตพลทหารชลทิตย์เล่ารายละเอียด
เพมิ่ เตมิ ดว้ ยสหี นา้ เจอื รอยยมิ้ ทงั้ ทเี่ รอื่ งราวเดอื ดระอุ “พอเพอื่ นผมเขา้ มายกตวั เพอื่ หามผมไปขนึ้ รถยเี อม็ ซี
ผมยงั มอี ารมณข์ นั พดู ตดิ ตลกวา่ “เฮย้ ..เอาขากไู ปดว้ ย” ระหว่างทางท่ีไปโรงพยาบาลยีงอ ผมยังทนได้และ พูดคุยกับเพ่ือนตลอดทาง มั่นใจว่าตัวเองไม่ตายแต่ก็รู้
แลว้ วา่ ยงั ไงคงตอ้ งเสยี ขาแน่ พอไปถึงโรงพยาบาลยีงอ อาการผมสาหัสมาก
เจ้าหน้าท่ีจึงส่งต่อไปโรงพยาบาลนราธิวาส ซ่ึงพอไปถึง ทนี่ นั่ ไดค้ รเู่ ดยี วผมกส็ ลบไปเพราะเสยี เลอื ดมาก ผมจา ไม่ ไดแ้ ลว้ วา่ สลบไปนานแคไ่ หน แตน่ า่ จะหลายวนั อยเู่ หมอื น กนั เพราะตอนทร่ี ตู้ วั ลมื ตาตน่ื ขนึ้ มาครงั้ แรกผมกเ็ หน็ พสี่ าว ทชี่ อื่ ประภสั สรยนื อยขู่ า้ งเตยี ง
“แตผ่ มไมเ่ หน็ ขาซา้ ยของผมแลว้ ”
เมอื่ ถกู ถามวา่ คา พดู แรกทหี่ ลดุ จากปากเมอ่ื ฟน้ื คนื สติ
ขนึ้ มาคอื อะไร อดตี นาวกิ โยธนิ ใจเพชรตอบวา่ “ตอนนั้นผมยังเบลออยู่แต่ก็จาได้ว่าพูดเหมือน
