Page 38 - Demo
P. 38
เนื่องจากอัตราเต็มหมดแล้ว ทาให้พลทหารชลทิตย์ ถกู บรรจใุ นกองพนั ทหารราบที่ ๗ กต็ าม
แต่เม่ือถึงวงรอบของการปฏิบัติงานตามที่หน่วย บัญชาการนาวิกโยธินกาหนด กองพันทหารราบที่ ๗ ถงึ ควิ ทจี่ ะเปน็ เจา้ ภาพในการจดั กา ลงั เปน็ หนว่ ยเฉพาะกจิ ๓๒ พลทหารชลทิตย์จึงได้เดินทางไปยังสมรภูมิ ดา้ มขวานสมใจ
ผู้บัญชาการนาวิกโยธิน ขณะนั้นมอบโล่ ให้พลทหารจาก สุพรรณบุรี
เดก็ หนมุ่ จากสพุ รรณบรุ เี ลา่ วา่
“ในสัปดาห์แรก ๆ ที่ไปถึงฐานปฏิบัติการซึ่งต้ังอยู่
ใกลก้ บั องคก์ ารบรหิ ารสว่ นตา บลบาเจาะผมกร็ สู้ กึ หวนั่ ใจ อยู่เหมือนกัน เพราะเคยได้ยินข่าวมาว่าสามจังหวัด ชายแดนภาคใต้ เหตกุ ารณร์ นุ แรงทงั้ การฆา่ รายวนั มกี าร วางระเบดิ การซมุ่ โจมตหี ลายครงั้
แต่พออยู่ไปซักระยะหน่ึงผมก็ปรับตัวได้ความม่ันใจ กลับคืนมา ผมคิดอยู่ตลอดเวลาว่า ถ้าปะทะกันเม่ือไหร่ คนทตี่ ายจะตอ้ งเปน็ โจรใตไ้ มใ่ ชผ่ ม
ฐานปฏิบัติการท่ีผมไปอยู่เป็นฐานชั่วคราวมีกาลัง ๒ หมวด หวั หนา้ ฐานเปน็ นายทหารยศเรอื โท เราจะแบง่ กา ลงั กนั เปน็ ๓ ชดุ ผลดั เปลยี่ นกนั ทา หนา้ ทล่ี าดตระเวน คุ้มครองครู และประจาอยู่ท่ีฐานเพ่ือเป็นชุดสนับสนุน หากมเี หตกุ ารณเ์ กดิ ขน้ึ
ทฐี่ านของผมมพี น้ื ทเี่ ลก็ ๆ ซงึ่ เราใชท้ า สวนครวั ปลกู ผกั ไว้เป็นเสบียงประกอบอาหาร บางครั้งก็มีชาวบ้านท่ี เป็นชาวไทยมุสลิมรวมทั้งทหารพรานนาของป่ามามอบ ให้เรานาไปปรุงเป็นอาหารเสริม แต่โดยหลักแล้วเราก็มี รถเสบยี งมาสง่ อาหารใหต้ ามวงรอบระยะเวลา
ชีวิตในฐานของผมก็คงจะไม่แตกต่างอะไรกับ ฐานปฏิบัติการของทุกเหล่าทัพ ซึ่งต้องมีการเข้าประจา แนวเพอ่ื เฝา้ ระวงั การโจมตขี องฝา่ ยตรงขา้ ม
มีการแถวตรวจบัญชีพลฟังคาชี้แจงรับมอบภารกิจ ข ณ ะ ท อี ่ ย ใ่ ู น ฐ า น
ระหว่างการออกปฏิบัติงาน เราไม่ได้รับอนุญาต ให้ใช้โทรศัพท์มือถือ ยกเว้นในเวลาสองทุ่มถึงสามทุ่ม ซ่ึงเป็นเวลาส่วนตัว คนท่ีไม่มีหน้าที่เวรยามก็สามารถ โทรศพั ทก์ ลบั ไปพดู คยุ กบั ญาตมิ ติ รทบี่ า้ นของตนได้
แม้พลทหารชลทิตย์จะได้รับการยกย่องว่าเป็น “ฮโี ร”่ ในวนั นนั้ แตเ่ จา้ ตวั กลบั มไิ ดฉ้ กฉวยเอาเกยี รตยิ ศ นนั้ ไวก้ บั ตนเองเพยี งผเู้ ดยี ว เขากลา่ ววา่
“ผมคิดว่าทุกคนก็คือฮีโร่ของกันและกัน เพราะ พวกเราตา่ งรว่ มกนั สชู้ ว่ ยเหลอื กนั อยา่ งสดุ ความสามารถ แม้แต่คนที่ข่ีรถจักรยานยนต์อยู่คันแรกอยู่หน้าขบวน ทง้ิ ระยะหา่ งออกไปเกอื บ ๕๐ เมตร ยงั ยอ้ นกลบั มายงิ ตอ่ สู้ กบั ฝา่ ยตรงขา้ มโดยไมค่ ดิ ทจี่ ะหลบหนเี อาตวั รอด
ผมอยากจะบอกว่าพวกเราทุกคนที่เป็นทหาร นาวิกโยธินมีหัวใจนักรบเหมือน ๆ กันทุกคน พลทหาร อรุณ เพื่อนของผมคงจะเสียใจไม่น้อยที่ถูกยิงเข้าจุด สา คญั จนเสยี ชวี ติ ในทนั ที โดยไมท่ นั จะหนั ปนื เขา้ หาฝา่ ย ตรงขา้มเพอ่ืยงิตอ่สเู้หมอืนคนอนื่ ๆทอี่ยใู่นเหตกุารณว์นันน้ั
ผมไม่เคยคิดว่าตนเองเก่งกว่าใคร เพียงแต่อาจจะ โชคดีมากกว่าที่ถูกยิงหลายนัดแต่ไม่ตาย ซึ่งอาจเป็น เพราะผมอยู่ในตาแหน่งข้างถนนใกล้กับโรงรถของ ชาวบา้ น
เมื่อถูกถามว่ามีเครื่องรางของขลังของเกจิอาจารย์ คนใดพกตดิ ตวั อยหู่ รอื ไม่ พลทหารชลทติ ยต์ อบวา่
“ผมห้อยเหรียญสมเด็จเต่ีย กรมหลวงชุมพรฯ เหรียญเดียว ผมนับถือพระองค์ท่านเหมือนท่ีทหารเรือ
นาวิกศาสตร์ 37 ปีท่ี ๑๐๔ เล่มท่ี ๗ กรกฎาคม ๒๕๖๔
