Page 54 - Gers! editie 32

Negroni, Old Fashioned en Margarita, allemaal: “hooguit lichtjes zijn aangepast want anders schrikt het af.” Je vindt hier ook pina colada. Marciano: “Waar kun je tegenwoordig nog een echte pina colada drinken? We hebben ‘m een poosje van de kaart gehaald, maar onze gasten pikten dat niet.”
De cocktails en mocktails worden waar mogelijk gemaakt van lokale dranken, waaronder de Molukse jenever van Sau Spirits. Hierin voert volgens Marciano limoen de boventoon. Wil je trouwens een Tom Cruise-ervaring als in de film Cocktail, dan kom je bedrogen uit. Marciano blijft liever zichzelf: “Ik gooi niet met flessen; ik ben meer een singing bartender.” Dat kan Joëlla Baker- Resoort beamen: “Op nogal wat avonden komt Frank Sinatra voorbij. Dan gaan alle telefoons de lucht in. In plaats van New York, New York zingen we dan Schiedam, Schiedam. Ons hart ligt hier én in Rotterdam, maar zo’n woonkamer als Post hadden we in Rotterdam niet kunnen neerzetten. Schiedam is persoonlijker. De gasten bellen ons als zij een dierbare zijn verloren, op de dag van
hun dood. Dat je zo meetelt in een stad, dat vinden wij hartverwarmend.”
Peaky blinders
Voor sterke verhalen ben je in de mysterieuze fluisterbarren van Loopuyt in het voormalige pakhuis van kruiden- en specerijengroothandel De Molukken aan het juiste adres. Het relaas van Jan van Stigt Thans, de man die Loopuyt als gin nieuw leven inblies, over het enige gestolen schilderij van Rembrandt van Rijn moet je met een flinke korrel zout nemen. Loopuyts boegbeeld Marie-Louise Taal schrikt niet van de bar achter de bar die oogt als een scene uit de Netflix-hitserie Peaky Blinders. Ze weet wie erachter schuiltgaat:
de welbespraakte gids Jack Kerklaan. “Hoe vaak aan mij niet wordt gevraagd of er scheermessen in de klep mijn pet heb zitten?”
Terwijl zij een gitzwarte cocktail voor hem bedenkt, neemt hij het bezoek de telemachine in naar de Amerikaanse roaring twenties, de periode van de drooglegging waar in achterkamertjes, zogenaamde speakeasies, stiekem illegaal gestookte drank, werd geschonken. Daarna schiet je door naar de Britse hellfire clubs uit de achttiende eeuw, waar de upper class bijeenkwam om in het geheim allerhande geneugelijkheden te nuttigen: “Moeder de vrouw thuis mocht er weinig van weten.”
56
Zomer in Rotterdam
‘Ik gooi niet met flessen; ik ben meer een singing bartender’