Page 204 - ธรรมะบรรยาย1525
P. 204

ธรรมะบรรยาย

                 ๐๘๑                                               ท่านเจ้าคุณ พระราชปัญญาวชิโรดม

                 ๔ มิถุนายน ๒๕๖๔



                     เจริญพรทุก ๆ ท่าน การที่เราทั้งหลายได้มาสวดมนต์ ถือเป็นการสร้างอริยทรัพย์ให้แก่ตนเอง

                         ้
               เมื่อเราสรางอริยทรัพย์ให้กับตัวเองทุกวัน ๆ อย่างนี้ คุณภาพของเราก็จะดีมากขึ้น เรานี่ถ้าไม่สร้าง
                                   ี่
               บุญกุศลก็เสียโอกาสทเกิดเป็นคน  คุณภาพของจิตของเราก็จะแย่  ที่เขาว่าร่างกายเป็นมนุษย์แต่ใจ
                                                            ่
               เป็นสัตว์เดรัจฉาน ค าว่าใจเป็น “เดรัจฉาน” ค าวาใจเป็นสัตว์เดรัจฉานคือดุร้าย มันฆ่าคนได้ ด่าคน
               ได้ ท าได้สารพัด ร่างกายเป็นคนแต่ใจเป็นสัตว์ เพราะว่าสัตว์มันดุ เมื่อเป็นเช่นนี้มันจึงท ารายซึ่งกัน
                                                                                                  ้
               และกันได้ แม้แต่ตัวมันเองมันก็ท าได้ เพราะเราสวดมนต์อย่างนี้ นั่งสมาธิแผ่เมตตาอย่างนี้ เป็นการ

               สร้างคุณภาพจิตของเราให้ดี เมื่อคุณภาพจิตของเราดีเพิ่มขึ้น ๆ จากปุถุชนคนธรรมดา ก็กลายเป็น


               กัลยาณชนคนดี  คนดีก็รู้จักการพัฒนาตนเองยิ่งขึ้น  สวดมนต์ดีแล้วก็ต้องท าเพิ่มขึ้น  อย่างพระทา

               วัตรเช้า  ท าวัตรเย็น  และมีช่วงบ่ายด้วย  กิจวัตรของพระมีตอนเช้าสวดมนต์  นั่งสมาธิเสร็จแล้วทา
               ความสะอาดบริเวณวัด ศาลา กุฏิ วิหาร ท าหน้าที่ต่าง ๆ ภายในวัด

                     จากนั้นช่วง ๑๐ โมง บางทานก็เดินจงกรม นั่งสมาธิ ช่วงบ่ายสองก็มีเดินจงกรม นั่งสมาธิ สวด
                                             ่
                               ่
               มนต์อีกส าหรับทานที่มีความขยันหมั่นเพียร ตอนเย็นก็มีเดินจงกรม นั่งสมาธิ สวดมนต์อีก เรียกว่า
               พัฒนาจิตของตนเองจากจิตธรรมดากลายเป็นจิตที่ดีขึ้นมาเรียกว่าอริยบุคคล คือพวกที่ห่างไกลจาก

               ความขี้เกียจ ห่างไกลจากความมืดความบอดของจิต กลายเป็นจิตใส จิตตื่น จิตเบิกบาน ถ้าทาแบบ

               นี้เรื่อย ๆ ไป ก็จะเข้าสู่มรรคเรียกว่า “มรรค” คือความเป็นผู้เดินถูกทาง เดินทางสู่สวรรค์ นิพพาน

               แต่ต้องท าเยอะท าแล้วท าอีกเหมือนเราเดินทางไกล  ๆ  เช่นไปอเมริกา  เราต้องมีเสบียงเยอะ  ๆ

                                                                             ้
               เสบียงน้อยไปไม่ได้ เสบียงเยอะ ๆ เราจะไปไหนก็ไปได้ ถ้าเสบียงพรอมก็ไปถึง ถ้าไม่พร้อมก็ไปไม่ถึง

               ต้องสร้างเสบียงเยอะ ๆ ทาไมคนเราเกิดมาไม่เหมือนกัน เพราะเสบียงบุญต่างกันจะให้เหมือนกันได้
               อย่างไร  รูปร่างหน้าตาก็ต่างกัน  สติปัญญา  ความหล่อ  ความสวย  ความรวย  ความยากจนก็ไม่

               เหมือนกัน เพราะต่างคนต่างสร้างมาไม่เหมือนกัน

                                                                                    ้
                     เมื่อเป็นเช่นนี้เราก็รู้ เมื่อเรารู้เราก็สรางเอา ๆ พัฒนาเอา ๆ เมื่อเราสรางอย่างนี้เรื่อย ๆ ไปมัน
                                                      ้
               ก็จะเป็นคุณภาพจิตที่สูงขึ้น  จิตของเราก็จะสูงขึ้นจากจิตที่เป็นปุถุชนธรรมดาก็กลายเป็นกัยาณชน

               กลายเป็นคนดี  กลายเป็นอริยบุคคลกลายเป็นโสดาปฏิมรรค  เป็นโสดาปฏิผล  กลายเป็นสกิทามิ



                                                          ๒๐๔
   199   200   201   202   203   204   205   206   207   208   209