Page 50 - 22_LiryDram_2019

niezwykle istotne, ale największą przygodą tej pisarki jest jej twórczość, która nie milk- nie, nie zanika, lecz nieustannie się rozwi- ja i generuje nowe przestrzenie, wydobywa z nieistnienia nowe książki.
Fenomen poezji Kaliny Izabeli Zioły polega na umiejętności łączenia delikatności słowa z ostrością widzenia świata, światła z mro- kiem i barwy z szarością. Jej wiersze sta- ją się ewokacjami tajemnych przestrzeni, w których bytuje i które stały się jej częścią, tkanką łączną osobowości i pulsującej nie- ustannie świadomości. To jest sięganie do głębi biogra i i doświadczeń codzienności, ale też próba mitologizacji chwili, zdarza- jącej się raz na całą wieczność, wracającej
w snach, marzeniach i zadumie nad świa- tem. To takie zawieszenie w zachwycie i trwodze, to pozostawanie w cieniu i sub- telne wchodzenie w jasność, wiedza o świe- cie i starożytnych herosach, to próba stwo- rzenia nowego paradygmatu cierpliwe- go oczekiwania Penelopy. Nie bez powodu w liryce tej tak ważną rolę odgrywa cisza, która zapada po spotkaniu lub rozstaniu ko- chanków, po rozświetleniu jaźni i eksplozji zmysłów: gdy zapada/ świetlista cisza/ zega- ry zatrzymują się/ przestają odmierzać se- kundy i oddechy/ oczy ciemnieją od grzechu/ w rozsypanych/ na poduszce włosach/ zasy- pia wiatr. Takie zatrzymanie czasu możliwe jest tylko w poezji, w retrospekcji lirycznej,
48 LiryDram styczeń-marzec 2019