Page 64 - 22_LiryDram_2019

62 LiryDram
styczeń-marzec 2019
A możeś poszła chodzić ponad brzegiem Wód zwierciadlanych, gdzie fala spieniona, Konając, stopy głaskała ci śniegiem?
Ja byłem wtedy przy tobie – jak ona!
Jak ona, dzisiaj rozbity, daleki,
Nie wiem, gdzie jestem, przed ludźmi się kryję; Ona gdzieś w morzu przepadła na wieki –
W twojej pamięci czy ja dotąd żyję?
Ona szczęśliwsza, bo poszła w głębiny, Nie czując żalu, nie znając miłości;
Dla niej nie było uroku godziny
I dla niej nie ma rozstania wieczności!
Ona śpi teraz na koralu łożach,
Żaden jej wicher rozbicia nie wróży –
A ja się błąkam po życia bezdrożach – Miota mną burza i skonam wśród burzy.
Jak anioł spadły, leżący w piękności...
Jak anioł spadły, leżący w piękności,
Lecz z kary Bożej popiołem na czole,
Italia drzemie wśród naddziadów kości,
A lud spodlony, w czarodziejskim kole Mórz zwierciadlanych i sklepień światłości, Jak proch pokuty leży na jej czole.
W kształtach już nie ma dawnej treści ducha I rzymska hardość, i chrześcijańska skrucha, Tą samą obie purpurą odziane,
Skonały obie – a kształty strzaskane,
Gdy słońce wschodzi z błękitnych mórz łona, Szemrzą na brzegach westchnieniem Memnona Skargę nieszczęścia, hymn dzikiej żałoby,
Co wyszedł z grobów i powraca w groby,
Bo mu serc dzielnych nie wtórują bicia
I w ziemi bogów – duch ludzki bez życia! ............................... ...