Page 24 - 02_LiryDram

Fragmenty książki „Piekielne pomysły i dusza anielska Teatru Witkacego w Zakopanem”
Taki teatr nikogo nie wyklucza, lecz skupia poszukiwaczy Tajemnicy Istnienia wokół jej wiecznego ognia, emanującego łagodnym blaskiem... s. 336
... miejsce na Chramcówkach działa jak magnes. To swoisty fenomen, że większość osób, które stąd kiedyś (z różnych powodów) odeszły – wraca za jakiś czas, choćby po to, aby przez chwilę pooddychać oparami „zakopianiny”... s. 53
... koncepcja teatru – schroniska nawiązywała więc nie tylko do tradycji górskiego regionu; zawierała w sobie sugestię, że tutaj, w oazie teatralności, schronić się mogą wszyscy złak- nieni duchowej strawy, niepokorni, wypchnięci poza nawias społecznego przymusu, gotowi poddać się raczej dyktatowi wyobraźni, która powołuje do życia prawdziwszą od niego „ni- by-egzystencję” niż ulec powszechnemu nawykowi prowadzenia egzystencji na niby... s. 31
Dziwność, osobność, odmienność – przeciw pospolitości, powszechności, przeciętności. Zrozumiałe, że Witkacy został patronem tego teatru; patrząc z umieszczonych na ścianach fotografii, rysunków, portretów nakazywał dostrzegać w każdym z widzów – Istnienie Po- szczególne, do którego indywidualnie adresowane jest wyznanie autorów spektaklu. s. 10
...Dziuk w swoich inscenizacjach konsekwentnie wyławiał z Witkiewiczowskiej hierarchii wartości to, co przesądza o jej charakterze: kwestię indywiduum [...] znalazły się w zako- piańskim teatrze spektakle oparte na tekstach programowych Witkacego („Negatyw szki- cu”, „Demonizm Zakopanego”); niektóre o żartobliwie publicystycznym przesłaniu („Ap- pendix”), ujawniającym moralistyczno-pedagogiczne zacięcie ... s. 156
U początków swojej działalności Andrzej Dziuk deklarował, iż w kręgu jego zainteresowań teatralnych znajdą się trzy nurty: misteryjny, kabaretowy, Witkiewiczowski. W tym ostatnim – najbardziej pojemnym – mieściła się szeroko rozumiana problematyka egzystencjalna: od metafizyczno-antropologicznej po filozoficzno-społeczną. Był w niej też obecny pierwiastek psychologiczny, lecz ten (co rozmija się trochę z naturalnymi oczekiwaniami aktora) zajmował Dziuka najmniej. Nic dziwnego, skoro u podstaw jego wizji teatru tkwiła projekcja sakralnej przemiany widza za sprawą doznanych w trakcie przedstawienia przeżyć. Miało ono stanowić, jak uważał Łukasz Drewniak „ODPOWIEDNIK rytuału, jego lustrzane ODBICIE wywołujące WRAŻENIA PODOBNE do obrzędowych, łudzące obietnicami, że przez chwilę widz doświad- cza wybawienia od czasu poza teatrem, istnieje gdzieś indziej, śni wspólny sen na jawie”. Taka koncepcja determinowała teatralną estetykę: rozwiązania scenograficzne nawiązywały do symboliki misteryjnej, podobnie jak wykorzystywane w spektaklach rekwizyty [...] Padający
22 LiryDram luty 2014