Page 11 - 20200601

Recensie beschuldigend FOTO’S ARCHIEF
11
den zoeken elkaar op, missen de warmte en de muziek en be- klagen zich over het koude nat- te land. ,,We stellen elkaar de vraag: ‘Wat zeg jij als ze vragen waar je vandaan komt?’ ‘Uit Cu- raçao’, is een antwoord dat veel reacties oproept.” Onwetend (wonen jullie daar in huizen op en palen?) (‘schep niet zo op’). ,,We zwij- gen dus maar”, zo besluit T

Oliejeugd Bullenbaai 1948. Op bezoek in de kunuku. voor studiegenoten maar wei- nig begrip kunnen opbrengen. Als ze Curaçao uiteindelijk definitief verlaat, in het vlieg- tuig zit en het PSC onder zich ziet, schrijft ze: ,,‘Ik kom terug, ik weet zeker dat ik terugkom’, zeg ik tegen mezelf. Naar Hol- land gaan is erg. Ik vlieg mijn heimwee tegemoet, maar deze belofte reist mee. Ik

Cornelis Goslinga die later ro- mans en historische studies heeft geschreven. Maar ook Harry aardrijkskundeleraar Hoetink. Tijdens de examenpe- riode loopt schrijver Boeli van Leeuwen, die uitgenodigd is als gecommitteerde bij de monde- linge examens, over het school- plein. ,,Ik heb dan net zijn boek ‘De rots der struikeling’ gele- zen, het eerste boek voor vol- wass

Maandag 1 juni 2020 stitutie die voor alles zorgt. Het is voor haar vanzelfsprekend. Leuke wetenswaardigheid is dat het de Shell is die fluor aan het drinkwater toevoegt ‘om zo ook over de gebitten van haar employés te waken’. Zo ook zorgt de maatschappij voor het inenten tegen polio, wat dan heerst. Ook Shell-kinderen zijn daaraan bezweken. Pas als Turpijn naar de middelbare school ga

Antilliaans Dagblad dit afgelopen weekend weer bij stilgestaan.
De raffinaderij eind jaren 50. slechts weinigen weggelegd’, vermeldt het handboek.” In het handboek wordt ook een hoofd- stuk gewijd aan gewenste kle- ding op het eiland. In de fabriek moeten lange broeken gedra- gen worden en een korte broek mag bij een picknick of een eindje rijden, zo wordt voorge- schreven. Bij een bezoek aan Willemstad, restaurant of vrien- den moet

Maandag 1 juni 2020 van de plaatselijke werknemers die in andere wijken wonen. Ik hoor later zelfs dat deze laatste kinderen niet eens in Juliana- dorp en Emmastad zouden mo- gen komen. Ik heb dat allemaal niet door. In die tijd weet ik niets van de bevoorrechte posi- tie van de uitgezonden employ- és boven de lokale employés.” Dat geldt ook voor de salaris- sen, waaruit uiteindelijk de o

Antilliaans Dagblad Het leven van een Shell-kind Terug naar Bullenbaai door Jeannette Turpijn-van Duinen Jeannette Turpijn-van Duinen (1946) is geboren en, tot haar zestiende jaar, getogen op Curaçao. Toch vraagt zij zich in haar onlangs gepubliceerde boek ‘Terug naar Bullenbaai’ hardop af of ze ‘Yu di Kòrsou’ is of Nederlands. Als Shell-kind groeide ze in de jaren veertig en vijftig, vlak na de oorlog,
Turpijn-van Duinen mij terug naar mijn eigen jeugd. Door Martha van Bergen der werkte ook schade heeft aangericht aan het eiland. ,,Ik ben een onschuldig en onwe- tend kind. Ik weet niets van de vervuiling die de raffinaderij veroorzaakt, van de luchtwegin- fecties en andere ziektes in de wijken waar de passaat de kwa- lijke gassen naartoe blaast.” Turpijn geeft aan het ei

FOTO’S ARCHIEF VAN DUINEN noemen? Ik ben er geboren en mag me dus ‘Yu di Kòrsou’ noemen. Mijn navelstreng, ‘lombrishi’, is er begraven. Je komt altijd terug naar het land waar je navelstreng begraven ligt. Terugkomen doe ik vaak en vanaf het moment dat ik het vliegtuig uitstap voel ik me di- rect weer thuis.” Twee thema’s zal ik in dit ar- tikel uitlichten, namelijk het

Recensie Bullenbaai 1948. k ging vroeger naar de Goiloschool in Juliana- dorp, de openbare basis- school náást de Schröder- Ischool, de school van de Shell-kinderen waar wij totaal geen contact mee hadden en die we vooral ‘zielig’ vonden, want zij moesten tot drie uur ’s middags naar school. Op de Schröderschool mochten wij wel gebruik maken van de gym- zaal, met alle Nederlandse

10