Page 155 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม
P. 155
87
ขึ้นมาบนโลกนี้ บนภพภูมินี้ มีรูปนาม มีขันธ์ทั้ง ๕ ขันธ์ทั้ง ๕ ย่อมทาหน้าที่ของตน เป็นเรื่องปรกติธรรมดา เพราะเกิดขึ้นมาแล้ว
ถ้าขันธ์ทั้ง ๕ ไม่ทาหน้าที่ของตัวเอง เราจะเหลือกี่ขันธ์ อ้าว!ไม่แน่นะ บางคนก็เหลือแค่ขันธ์ขันธ์ เดียว อะไรขันธ์เดียว หรือเหลือขันธ์ ๔ ขันธ์ กายไม่ทางาน เหลือแต่จิต เวทนา ความคิด สัญญา แล้วก็ ทุกขเวทนาตามมา คือถ้ากายไม่ทางาน อ้าว!กลายเป็นอย่างนั้นไป แต่ถ้าเป็นเทวดาไปแล้ว ขันธ์ทั้งกาย รูป ขันธ์ไม่มี มีแต่นามขันธ์ ก็สบายไป ไม่ต้องมาปวดกาย ไม่ต้องมาเจ็บทางกาย ไม่ต้องทรมาน แบบนั้นก็... ร่างกาย เวทนาทางกายก็ไม่เกิด เห็นไหม
เพราฉะนั้นขันธ์จึงทาหน้าที่ของตน สัญญาขันธ์ เรื่องราวสัญญาเก่า ๆ ที่จริง ถ้าเราสังเกตสัญญา ขันธ์ ความจานี่นะ เขาไม่ได้แค่เลือกจาเฉพาะเรื่องที่ดี ๆ หรอก เมื่อก่อนนี้...ไม่เข้าใจ เรื่องไหนที่ประทับใจ ที่สุด ประทับใจที่สุด เราก็หาเรื่องดี ๆ มา นึกไม่ออกสักอย่าง นึกออกแต่เรื่องที่ไม่ดี มีแต่ความทุกข์ เรา คดิ วา่ เออ่ !เรอื่ งนนั้ มนั ไมป่ ระทบั ใจ โอ!้ ประทบั อยใู่ นใจอยตู่ งั้ นาน ไมย่ อมออกไปสกั ทหี นงึ่ ออ๋ !เรอื่ งประทบั ใจกับเรื่องที่ชอบ บางครั้งก็คนละอย่างกัน เรื่องที่รู้สึกดี นี่แหละ คืออารมณ์ที่เกิดขึ้น
หมายถึงว่า สัญญาทาหน้าที่ของตน อันไหนที่มีกาลัง อารมณ์ไหนที่มีกาลังนี่นะชัดเจน ก็จะจาแม่น และนานดว้ ย บางคนจา ตงั้ สบิ กวา่ ปี ยงั ไมย่ อมลมื ๑๐-๒๐ ปี เรอื่ งนนั้ ทเี่ คยประทบั ใจ...ทไี่ มช่ อบ ยงั ตดิ คา้ ง อยู่ในใจ ไม่ยอมปล่อยวางเลย ไม่ยอมละ...เลย คิดเมื่อไหร่ก็ทุกข์ คิดเมื่อไหร่มันก็ทุกข์ แสดงว่าประทับใจ มาก แต่บอกไม่ชอบเลย ไม่อยากคิดเลย แต่ประทับใจมาก อันนี้ลองสังเกต นี่คือ ไม่ใช่ความชอบของเรา นี่คือสัจธรรม
เ พ ร า ะ ฉ ะ น นั ้ ก า ร ท จี ่ ะ ล ะ ต ร ง น นั ้ ค อื อ ะ ไ ร ต อ้ ง พ จิ า ร ณ า ว า่ ส ญั ญ า ไ ม เ่ ท ยี ่ ง ไ ม ใ่ ช ข่ อ ง เ ร า เ ม อื ่ ส ญั ญ า น นั ้ ผุดขึ้นมา มีสติกาหนดรู้ว่าเขาเกิดดับไป แล้วแยกส่วนกัน ลองดูนะ ใครที่รู้สึกมีความประทับใจนานขนาด นั้น ถ้าเกิดขึ้นมาใหม่ ลองดูว่า มีสติกาหนดรู้ เขาเกิดขึ้นมาแล้วดับ แยกจิตกับอารมณ์นั้น ความทุกข์ยัง เหมือนเดิมไหม หรือว่าน้อยลง เขาบางลง ๆ เขาน้อยไป เขาดับไป เขาไม่เที่ยง นั่นคือ สัญญาไม่เที่ยง
กาหนดรู้ถึงอาการเกิดดับ นี่แหละ...ถ้ามีตัวตนเมื่อไหร่ จุดนี้จะไม่ชัด คิดขึ้นมา สัญญานี้เกิดขึ้น มาเมื่อไหร่ จะทุกข์ทุกครั้ง แล้วเป็นวัฏจักร กลายเป็นตัวกังวล กลายเป็นอะไร เหมือนเรา...ที่จริงถ้าเรา พิจารณาโดยแยบคาย สังเกตให้ดี เหมือนความไม่ยอม ไม่ยอมละ ไม่ยอมปล่อยวาง ไม่ยอมให้อภัย ไม่ ยอมข้าม นั่นคืออะไร การจอง จองเวร การผูกติดอยู่กับเรื่องนั้น ใครผูกติด ไม่ใช่คนอื่น จิตของเราเอง ไม่ยอมสละ ไม่ยอมละ เพราะคิดว่าเป็นเรา เป็นของเรา เป็นเขาเป็นเรา ไม่ยอมวาง ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เที่ยง
เวลาเผลอ ๆ ไม่ได้สนใจก็หายไป นึกถึงขึ้นมาใหม่ก็เกิดขึ้นมา ถ้าเราเจตนาที่จะละ ที่จะปล่อยวาง การทกี่ า หนดรถู้ งึ การเกดิ ดบั อยา่ งไมม่ ตี วั ตนแบบนี้ ไมม่ เี ราปปุ๊ เหน็ กด็ บั เหน็ ดบั บอ่ ย ๆ เขาผดุ ขนึ้ มากด็ บั ค้างไม่นาน รสชาตินั้นดับไป เวทนาทางจิตดับ เขาเรียกว่าดับแล้วไม่มีเชื้อ เชื้อคืออะไร เชื้อคือความทุกข์ ความชอบ ความไม่ชอบ ความพอใจไม่พอใจนั่นแหละ ตัวนี้แหละเชื้อของกิเลส เกิดขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็ยังมี เชื้ออยู่ เขาก็ไม่ต่อ มีเชื้ออยู่ก็ไม่ต่อ
