Page 841 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม
P. 841
773
ค่อย ๆ เปลี่ยน... สักพักกําหนดไปเรื่อย ๆ เขําเปลี่ยนเป็นเบําลง เบําลง แล้วก็เหลือแต่ชํา ๆ เห็นไหม เล่าอาการ! พออาการเวทนาเบาลง เบาลง เหลือแต่อาการชา ๆ สภาพจิตเลยรู้สึกตื่นตัวขึ้น ตั้งมั่นขึ้น...
พอสภําพจติ ตงั้ มนั่ ขนึ้ เวทนําเรมิ่ ไมช่ ดั แลว้ อํากํารเตน้ ของหวั ใจเรมิ่ แรงขนึ้ เลยไปกํา หนดอํากําร เต้นของหัวใจต่อ อํากํารเต้นของหัวใจแบบรัว ๆ เร็ว ๆ ปุ๊บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ แล้วก็หมดไป ก็นิ่งสักพัก เกิด ขึ้นมําใหม่ เขําช้ํากว่ําเดิม ไม่รัวแล้ว เขํามีอํากําร ตึ๊บ.. ตึ๊บ.. ตึ๊บ.. ตึ๊บ... เล่าตามอาการแบบนี้ พอดูอํากําร เต้นของหัวใจสักพัก เวทนํามําอีกแล้ว ทีนี้เดี๋ยวผุดตรงนั้นเดี๋ยวผุดตรงนี้ เปลี่ยนตําแหน่งไปเรื่อย เล่า แบบนี้นี่อาจารย์จะไม่ถามเลย เพราะสภาวะจบในตัว คือชัดเจนทั้งเกิดดับ ทั้งอาการที่เปลี่ยนไป เล่าทั้ง ลักษณะของอาการ เล่าทั้งสภาพจิต นี่มันจบเลยทั้งเหตุและผล
ทีนี้ จํากที่เขําเปลี่ยนตําแหน่ง เดี๋ยวเปลี่ยนตรงนั้น เดี๋ยวเปลี่ยนตรงนี้ สักพักเวทนํามําเหลือแค่ จุดเดียว จุดเดียวแล้วอยู่ในที่ว่ําง ๆ แล้วเวทนํานั้นก็มีอํากํารเกิดดับแบบเริ่มบิด เริ่มหมุน หรืออะไรแล้วแต่ เล่าตามอาการ หมุน ๆ แล้วก็บิดมํากขึ้น ๆ แรงขึ้น ๆ สักพักทนไม่ได้เลยถอยออกมํา ถอยออกมําแล้ว ก็นิ่ง ปวดขึ้นอีกเข้ําไปรู้ใหม่ เล่าตามที่เป็น ถอยออกมาไม่ผิดนะ เพราะเราไม่ไหวจริง ๆ ก็ถอยจิตออกมา สู้ใหม่ นิ่งใหม่แล้วเข้ําไปรู้อีก จํากที่เขําหมุนเป็นเกลียวขึ้นมําแรง ๆ เขําก็เริ่มแผ่วลงหรือเบําลง เบําลง แล้วก็นิ่งไป - เล่าตามอาการที่เห็น
ถ้าเราเล่าแบบนี้ จะชัดเลยว่าเราพูดถึงเวทนา ทีนี้พอนิ่งครั้งใหม่ มีเวทนําขึ้นมํา เวทนําเปลี่ยนไป แล้ว... เปลี่ยนเป็นเดี๋ยวแปล๊บตรงนั้น เดี๋ยวแปล๊บตรงนี้ เดี๋ยวเหมือนมดไต่ เดี๋ยวเหมือนแมลงไต่ ยิบ ๆ ๆ ๆ เป็นที่หน้ํา ที่หัว ที่ตัว หรือเหมือนกับถูกรุมด้วยมด... เล่าไปเลย นั่นคือลักษณะของเวทนา นี่ คอื สภาวธรรมทงั้ หมด ถกู รมุ อยนู่ านไหม ? โอ! บลั ลงั กน์ ถี้ กู มดรมุ ทงั้ บลั ลงั กเ์ ลย เตม็ หมด คนั กเ็ ลยเกํา... เกาก็บอกได้ เกาก็บอกว่าเกา! ก็เลยขยับเลยเกํา เอ้ํา! ดูแล้วไม่มีมดไม่มีอะไร... ที่บอกว่าไม่มีมดนี่ เรา ลืมตาพิสูจน์ดูได้เลยนะ จะได้ไม่ต้องไปกังวลว่ามดจริงหรือมดไม่จริง
มีโยม-ไม่ทราบใครนะ พอมันยิบ ๆ เลยนึกถึงตัวเองเคยไปทารังมด วิบากที่ไปทารังมด มดกัดเต็ม ตัวเลย ดูแล้วไม่มีมด... แต่วันก่อนมดจริงนะ ดูแล้วมดไต่รอบตัวเลย อันนี้อีกเรื่องหนึ่ง เวทนาสภาวธรรม นี่บางครั้งคัน ไม่ปวดแต่คันจนทนไม่ได้ มันราคาญจนนั่งไม่ติดต้องลุก จริง ๆ แล้วเราเล่าตามสภาวะที่เป็น มันคันมากแค่ไหน ? คันมากกว่าเดิมอีก คันจนทนไม่ได้ ต้องเกาแล้วนี่... อาจารย์ก็เกาเหมือนกัน บางทีไม่ ไหว เกาได้ไหม ? ได้ ไม่จาเป็นต้องเอาให้ชนะอย่างเดียว
คาว่า “ชนะเวทนา” - จริง ๆ แล้วเราจะเอาชนะเวทนา หรือชนะกิเลสของเรา ? การพิจารณาเวทนา เขาจะดับไม่ดับอย่างไรนั้นอีกเรื่องหนึ่ง เพราะฉะนั้น เราเข้าไปรู้ บางครั้งพอเอาความว่างเข้าไปใส่ปึ๊บนี่มัน ดับฟึบไปเลย แต่บางครั้งเอาความว่างเข้าไปแล้วทาไมไม่ดับ เอาความว่างเข้าไปใส่ก็ยังเด่นเป็นสง่าอยู่ จริง ๆ ก็คือว่าสภาวะต้องสังเกตแบบนี้ ครั้งก่อนเคยเข้ําไปแล้วเขําดับฟึบทีเดียว ตอนนี้เข้ําไปแล้วเขําชัด ขึ้น ชัดขึ้น ชัดขึ้น... นั่นคือความไม่เที่ยงของเวทนา เล่าตามอาการ นี่วิธีเล่าสภาวะ
