Page 904 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม
P. 904
836
ป ฏ บิ ตั ธิ ร ร ม เ พ อื ่ ส ง่ บ ญุ ใ ห ต้ วั เ อ ง ถ า ม ว า่ ธ ร ร ม ะ ค ว า ม ด ที ท่ ี า บ ญุ ก ศุ ล ท เ่ ี ร า ท า น น่ ี ะ เ ร า ต ง้ ั จ ติ อ ธ ษิ ฐ า น ได้ทั้งหมดนะ อยากได้ธรรมะด้วย อยากมีความสุขด้วย อยากให้ชีวิตเรามีความเจริญรุ่งเรืองด้วย เอ้า! ว่า กันไป แต่พอเจริญมากข้ึน งานเยอะข้ึนนะ เอ่อ!ภาระก็ต้องเยอะขึ้นนะ ความรับผิดชอบก็ต้องเยอะข้ึนนะ พอเยอะข้ึน เอ๊ะ!ฉันอยากดับทุกข์ เอาอย่างไรดีอ่ะ ตั้งจิตอย่างไร ให้เจริญทั้ง ๒ อย่างแล้วกัน มีปัญญา ท้ังทางโลกทางธรรม ใช่ไหม เคยไหม ให้มีปัญญาท้ังทางโลกทางธรรม ทาไม ทางโลกก็เข้าใจง่าย ทางธรรม ก็เข้าใจง่าย เข้าถึงได้
กลายเป็นว่า พอรับรู้เร่ืองทางโลก เข้าใจทางโลก จบได้ง่าย ก็ใช้ปัญญาทางธรรมไปจบทางโลกเสีย อันน้ีมันยุ่งละนะ ตัดไป วางไป ปล่อยวางให้เกิดความสงบ ทาหน้าที่ของตนให้เหมาะสม ให้ดีไป ถามว่า ใช้ได้ไหม...ได้ ปฏิบัติธรรมนี่นะ สังเกตว่า เราปฏิบัติธรรมอีกจุดหนึ่งที่พูดเสมอ ว่าเวลาเราปฏิบัติธรรม เพื่อพัฒนาอะไร พัฒนาจิต จิตเราพัฒนาด้วยอะไร เอ่อ!สติ สมาธิ ปัญญา ถ้าสติ สมาธิ ปัญญาแก่กล้าขึ้น มีมากขึ้น จิตก็ดีขึ้นตาม เห็นไหม กลายเป็นว่า สิ่งที่เราต้องใช้คือ สติ สมาธิ ปัญญา ที่เราสามารถไปใช้ ตลอดเวลาได้ ทั้งยืน เดิน นั่ง นอน กิน ดื่ม ทา พูด คิด
บางครั้งเราพูดแบบนี้นะ ครูบาอาจารย์บอกว่า ให้มีสติตลอดเวลาอยู่กับอิริยาบถทั้ง ๔ ทั้ง ๕ นะ มีไหม อิริยาบถทั้ง ๕ มีนะ อิริยาบถย่อยนะ อิริยาบถ ๔ ยืน เดิน นั่ง นอน แค่ ๔ อย่างเหรอ จริง ๆ แล้ว ยืน เดิน นั่ง นอน แล้วก็อิริยาบถย่อย กิน ดื่ม ทา พูด คิด ที่ให้มีสติอยู่อย่างต่อเนื่องไป มีสติอยู่อย่างนี้ ไมใ่ ชเ่ ฉพาะตอนทเี่ ราเขา้ กรรมฐาน ในชวิ ติ ประจา วนั ของเรา อริ ยิ าบถยอ่ ยเยอะมาก อริ ยิ าบถหลกั คอื หลบั ... ใช่ไหม อิริยาบถหลักส่วนใหญ่คือหลับนะ ที่จะมานั่งกรรมฐานนี่น้อย เพราะอะไร เหนื่อย...พอจะนั่งก็ หมดแรงแล้ว ทางานมาก็หมดแรง...เพลีย แล้วก็หลับก่อน หลับก่อนนี่คือว่าอิริยาบถหลัก ก็กลายเป็น หลับไป
เพราะฉะนั้น พออยากจะนั่ง พอตื่นขึ้นมาเช้า ๆ ยังงัวเงีย ขอนอนต่อ...หลับ เพราะฉะนั้น อิริยาบถ ย่อยจึงเป็นสิ่งที่เราใช้เยอะที่สุด ทีนี้เราจะทาอย่างไร สังเกตนะ ตอนที่เรามาปฏิบัตินี่นะ ตอนที่เรามาเจริญ กรรมฐานเข้าคอร์ส ให้กาหนดอิริยาบถย่อย ในขณะที่เดินจงกรม ทาจิตให้ว่าง ๆ แล้วก็เดินอยู่ในความว่าง นี่นะ ยิ่งเดินเข้าไปในความว่าง จิตยิ่งเบา ยิ่งโล่ง ยิ่งเดินแล้วรู้สึกสบาย รู้สึกว่าคล่องตัวไหม ตัวเบา กายเบา จิตเบา ตัวเบา มันก็จะคล่องแคล่ว ถามว่าไปใช้กับชีวิตประจาวันได้ไหม...จิตท่ีเบา
ลองดูนะ อ่ะ!มีโยคีถามอาจารย์ว่า ถ้าเราเดินเร็ว ๆ ถ้าเราวิ่งนี่เป็นอย่างไร ถ้าจิตที่เบา กว้างกว่าตัว แค่นี้ ดูนะจิตที่เบา กว้างกว่าตัวแค่นี้ เวลาเราก้าวเท้าก็หลุดความเบาแล้ว ใช่ไหม พอก้าวเท้า ปลายเท้าเรา ก็หลุดออกจากความเบาแล้ว แต่ถ้าจิตที่เบากว้างเท่าห้องนี้ จิตที่ว่างเบากว้างเท่าห้องนี้ ลองดูสิรู้สึกอย่างไร รู้สึกไหม นั่งอยู่ในความเบา เราวิ่งเร็วแค่ไหนจะหลุดความเบาได้ จริง ๆ เรา...เหมือนเราวิ่งอยู่บนสายพาน น่ะนะ เอ่อ!วิ่งเร็วแค่ไหน มันก็อยู่ในความว่าง อยู่ในห้องนั่นแหละ ไม่หลุดจากห้องหรอก
เพราะฉะนั้น การที่เราเคลื่อนไหวเร็ว ๆ ในอิริยาบถย่อย บางคนทางานบ้าน ทางานบ้านก็ทาไปสิ สมมติเวลากวาด อันนี้อิริยาบถย่อยนะ เวลากวาดให้ความรู้สึกที่เบา ๆ ห่อหุ้มไม้กวาด ห่อหุ้มที่มือ ห่อหุ้ม
