Page 58 - ดับตัวตน ค้นธรรม
P. 58
50
เคยไหม คนทเี่ คยรสู้ กึ ไมช่ อบกย็ งั รสู้ กึ วา่ ชา่ งเขาเถอะ อยากใหเ้ ขา มีความสุข อโหสิให้ แล้วก็เป็นการให้ด้วยใจจริง ๆ เป็นการให้จากความ รู้สึกเรา ไม่ใช่แค่ให้ผ่าน ๆ ไป นี่คือจิตที่มีเมตตา องค์ธรรมของความ เมตตาเขาจะเกดิ เอง ตรงนนั้ ไมใ่ ชแ่ คค่ ดิ ปรารถนาดอี ยากใหเ้ ขามคี วามสขุ แล้วเราก็คอยอิจฉานิด ๆ พอเขามีความสุขเขายิ้ม ก็แหม... ใช่ไหม ? นิด หนึ่ง แอบนิดหนึ่ง... ไม่ได้ องค์ธรรมของความเมตตาจะไม่มีความรู้สึก อย่างนั้น
เพราะฉะนั้น ที่บอกว่าเวลาเล่าสภาวะ ให้บอกได้เลยว่าวันนี้เดิน แลว้ กา หนดไมไ่ ดเ้ ลย อาการเขาเปน็ แบบนอี้ ยา่ งเดยี ว... ถา้ บอกวา่ เดนิ แลว้ กาหนดไม่ได้เลย ให้บอกว่าที่กาหนดไม่ได้เขาเป็นอย่างไร พอมีความคิด เกิดขึ้นมาเยอะแยะมากมาย กาหนดไม่ได้เลย ให้รู้ว่าเขาเป็นอย่างไร แล้ว จะได้แก้ปัญหา ไม่ยากหรอก! ความคิด ความเครียด ความทุกข์ ความ ไม่เข้าใจ การเข้าไม่ถึงสภาวะ เหล่านี้แก้ไม่ยากนะ! แต่โยคีต้องร่วมมือ ต้องพร้อมที่จะแก้ แต่ถ้าพูดไปแล้ว เฉย ไม่เอา ไม่ฟัง... อันนี้ก็แก้ยาก เหมือนกัน
สภาวะทเี่ กดิ ขนึ้ มนั เปน็ ธรรมชาติ เปน็ เรอื่ งปกตขิ องชวี ติ เปน็ อาการ ของรูปนามทั้งหมด เพราะฉะนั้น เวลาเล่าสภาวะนี่เล่าให้เป็น แล้วก็เพิ่ม อีกอย่างหนึ่งนะ ตรงที่ว่าถ้าเราเป็นคนขี้ลืม เวลาปฏิบัติ เจาะสภาวะแล้ว ลืม ลืม ลืม... เหตุที่ทาให้ลืมสภาวะนี้อย่างไร นั่นอีกอย่างหนึ่ง แต่วิธีที่จะ จาให้ได้คือ “กาหนดจาสภาวะ” เห็นแล้วดูให้ชัด อย่างเช่น เราจาไม่ได้เลย พองยบุ เขาเกดิ ดบั อยา่ งไร ตอนกา หนดชดั เจนมากเลย แตจ่ า ไมไ่ ด.้ .. แสดง ว่ามันชัดไม่เต็มที่ แล้วไม่มีเจตนาจา
