Page 98 - ดับตัวตน ค้นธรรม
P. 98
90
กิเลส ? แปลกนะ อันนี้พูดเรื่องจริง ลองสังเกตดู อร่อยได้แต่ไม่มีกิเลส ทาไมถึงอร่อยได้ ? เพราะลิ้นทาหน้าที่รู้รส คาว่า “รู้รส” สัญญาคือเราจา ได้ว่าอะไรอร่อยไม่อร่อย ถามว่าเราปรุงแต่งให้อร่อยหรือเปล่า ? ก็มัน อร่อยจริง ๆ ใช่ไหม ? อร่อยอยู่ในที่ว่าง ๆ ถือว่าเป็นบุญอย่างมากเลยนะ เป็นบุญทั้งผู้ให้และผู้รับ ผู้ให้ก็อิ่มใจ ผู้รับก็อิ่มท้อง... อิ่มทั้งใจด้วย! อิ่ม ทั้งตัวอิ่มทั้งใจ นี่เป็นบุญจริง ๆ
ตรงนี้การพิจารณาอาหาร ที่บอกว่าพิจารณาอย่างไร พิจารณา อาการเกิดดับของรสชาติเอง พิจารณาอาการเกิดดับของการเคี้ยว และ พิจารณาอาการดับของคาอาหารที่ลงไป เขาลงไปในที่ว่าง ๆ ว่างแล้วหาย ว่างแล้วหาย... พอเราเห็นอย่างนี้ เราจะพิจารณาอย่างไร ? เราจะเข้าใจ อย่างไร ? หรือจะเอาสภาวธรรมเหล่านี้มาพิจารณาดูว่า เมื่อทานเข้าไปใน ที่ว่าง ๆ เราจาเป็นต้องทานเยอะไหม ? หรือต้องเติมให้เต็มความว่างนั้น หรือเปล่า ? หรือแค่พอประมาณก็ได้แล้วแหละ ให้เหลือที่ว่างสาหรับ อย่างอื่น ? จริง ๆ ให้พิจารณาแบบนี้ แค่นี้พอแล้ว
อาจารย์ไปญี่ปุ่น แล้วมีร้านอาหารหนึ่ง ไปนั่ง เมนูเขามาวางปุ๊บ บอกเลยอาหารนี้มีกี่แคลอรี่ อาหารนี้มีกี่แคลอรี่ ถ้าคนรักษาสุขภาพก็ เอาแค่นี้ก็พอ ทานแค่แคลอรี่ไม่ใช่ทานรสชาตินะ รสชาติอาจไม่เป็น อย่างที่คิดก็ได้ แต่แคลอรี่เราได้ครบ พลังงานเราได้ครบ เรานี่เอาปริมาณ เข้าว่า ทานให้เต็มที่แคลอรี่ไว้ทีหลัง! เอาไว้มาเบิร์นทีหลังนะ เพราะ ฉะนั้น เสร็จแล้วต้องเดินจงกรมให้เยอะ นั่งสมาธิ พอมาถึง หลับ! ทาไม ? เพลีย อิ่มมาก ร่างกายเราทางาน ก็เลยหลับ!
