Page 99 - ดับตัวตน ค้นธรรม
P. 99
เพราะฉะนั้น สภาวะที่เห็นแบบนี้ก็คือว่า ที่เราเห็นรสชาติเปรี้ยว หวานมันเค็มอร่อยเกิดขึ้น รู้แล้วดับไป อยู่ที่เราพิจารณารสชาติอร่อย แบบนี้ แล้วอยู่ที่ว่าเราจะพอแค่ไหนแค่นั้นเอง อันนี้เรามาพิจารณาอีกที หนงึ่ แตบ่ างทเี ราทานแลว้ เพลนิ บางคนพอพจิ ารณาอาหารปบุ๊ คา ขา้ วเคยี้ ว แล้วรสชาติเห็นว่าหวานแล้วจาง หาย รสอร่อยแล้วจาง หาย ทานไปทาน มาเห็นแต่อาการดับ จาง หาย จาง หาย... รสชาติไม่เหลือแล้ว ไม่รู้สึกว่า ยินดีในรสชาตินั้น ทานไปทานมาอิ่มเสียแล้ว ทานไม่ลงเพราะใจอิ่ม ใจอิ่ม เลยหยุด อันนี้อย่างหนึ่ง
บางคนพอจิตรู้สึกเห็นสภาวะตรงนี้แล้วอิ่มใจ พอออกไปไม่นาน ท้องเริ่มหิว! อันนี้ก็ต้องพิจารณาทั้ง ๒ อย่าง บางทีโยคีบอกพอเห็นก็อิ่ม แล้ว แต่ว่าพอเดินออกไป ท้องมันร้อง หิว... พอไปนั่งปฏิบัติก็นั่งเงียบ ๆ นั่งเงียบ ๆ แบบไม่ค่อยมีแรง นั่งเงียบ ๆ ไม่ค่อยมีแรงก็ไม่ดี สังเกตดู นั่ง เงียบ ๆ ไม่มีแรงส่วนใหญ่เราจะนั่งพัก สภาวะต่าง ๆ จะไม่ชัด แต่สภาพ จิตเรารู้สึกชัด สภาพจิตเราสงบเงียบอยู่ แต่ขาดความตื่นตัว อาการ พระไตรลักษณ์อาการเกิดดับจะไม่ชัด
แต่พอจิตเรามีกาลัง รูปเรามีกาลัง อาการเกิดดับปรากฏขึ้นมานี่ เวลาเรามุ่งเจาะสภาวะจะทาได้ดี จะปฏิบัติได้ดี ตรงนี้เมื่อก่อนท่านแม่ครู ท่านบอกว่า ความต้องการอาหารของคนเราไม่เท่ากัน ท่านบอกทานให้ เต็มที่ โยคีตักอาหารเมื่อก่อนตักข้าวเยอะ ทานข้าวมากกว่ากับ กับมีแต่ พอประมาณ ข้าวนี่เยอะ อยู่ได้! บางคนตักเยอะ จะหมดไหม ? ทาไมตัก เยอะจัง!? ท้องเขาอาจจะมีปริมาณที่รับได้มากกว่า บางคนตักนิดเดียว บางคนตักเยอะก็เยอะเพื่อให้แข็งแรงในการปฏิบัติ แต่ถ้าเยอะเกินไม่
91
