Page 282 - ธรรมปฏิบัติ 1
P. 282
264
แสดงพระธรรมเทศนา ณ บ้านเธียรสวน วันที่ ๘ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๒
ที่จริงใช้วิธีสนทนา.. สนทนาธรรม จะได้เข้าใจได้ชัดเจน เวลาเรา ปฏิบัติเป็นยังไง สงสัยเราก็ถาม จะได้ตรงประเด็น จุดหนึ่งที่นักปฏิบัติ ของเราขาดไป หรือน้อยไปหน่อย ก็คือว่าเวลาเรากาหนดสภาวะ เวลาเรา ปฎิบัติ ในการกาหนดแต่ละครั้ง ไม่ว่าจะเป็นขณะนั่งหรืออิริยาบทย่อย การเดิน การหยิบจับ เคลื่อนไหวต่าง ๆ สิ่งที่ขาดหายไปก็คือ เป้าหมาย ของการกาหนดอารมณ์หลักในขณะนั้น ๆ ว่าเรากาหนดอะไรอยู่ ? เราจะทา อะไร ?
อย่างเช่น เวลาเรานั่งปุ๊บเนี่ย พอยกจิตขึ้นสู่ความว่างได้แล้ว พอทา ให้จิตว่างเบาได้แล้ว เราไปกาหนดอะไรต่อ ตรงนี้ต้องมีเป้าหมายที่ชัดเจน นะ อย่างพอว่างปุ๊บ ไปกาหนดลมหายใจ ก็คือมุ่งที่ลมหายใจเลย ไม่ต้อง ไปกังวลว่าความว่างเราจะหายไป ความเบารอบข้างจะหายไป อันนั้นไม่ต้อง กังวล พอจิตว่างแล้ว สิ่งที่ต้องสังเกตก็คือ เมื่อมุ่งไปที่ลมหายใจ ก็สังเกต ต่อว่าอาการของลมหายใจนั้น เกิดอยู่ในที่ว่าง ๆ ด้วยหรือเปล่า ? หรือว่า เกิดอยู่ที่ตัว ? ที่ท้อง ? ถึงแม้จะรู้ชัดบริเวณที่ตัวนะ ลองดู ลองสังเกตดู ได้เลย
อ่ะ.. เราไล่สภาวะตามนะ ขณะที่เราเอาความรู้สึกที่เบาว่างมาที่ตัว สังเกตดูว่าความรู้สึกเป็นรูปร่างของตัวยังอยู่ หรือว่าเป็นยังไง ? ตัวเรายัง มีความหนา ความทึบ หรือว่าโปร่ง ๆ ว่าง ๆ สังเกตนะ รู้สึกเป็นไง ? แต่ ยังรู้สึกถึงอาการเคลื่อนไหวอยู่ใช่ไหม ? ตรงนั้นถูกแล้ว เพียงแต่
