Page 16 - มรรควิถี

2
ตองใชเวลานาน เหมือนกับเปนการเริ่มตนใหมตลอดเวลา เมื่อเริ่มตนใหม กําลังของเราก็จะนอยลง ขึ้น ๆ ลง ๆ ขึ้น ๆ ลง ๆ อยูกับที่ เหมือนซอยเทา ยกขึ้นยกลง ยกขึ้นยกลง ขางหนาก็ไมไป ขางหลังก็ไมไป แตการปฏิบัติ ของเรา ยกขึ้นยกลง ยกขึ้นยกลง พอเหนื่อย มันก็ถอย ไมเหมือนการ ซอยเทา ยกขึ้นยกลง ยกขึ้นยกลง พอเหนื่อย ก็หยุดอยูกับที่ เพราะสภาพ จิตของเราพรอมที่จะไหลลงสูที่ต่ํา ไหลลงสูอกุศล เพราะฉะนั้นเมื่อมีศรัทธา เกิดขึ้น ใหมุงเขาไปในศรัทธานั้น ยิ่งมุงจิตยิ่งมีกําลัง
ขณะที่จิตเราเบา ฟู การแสดงออกทางกาย วาจา ก็จะมีมาก ยิ่งเบา ฟู มากเทาไหร ? ก็จะยิ่งเตลิดเพลิดเพลินกับอารมณตาง ๆ เมื่อจิตเราเกิด อาการฟูใหเติมตัวบรรจงเขาไป จิตจะคอย ๆ สงบลง นิ่งและมั่นคงขึ้น การ แสดงออกจะเปนระเบียบไมมีอาการเพลิดเพลิน ถาจิตเราไมมีตัวบรรจงมี แตกําลังอยางเดียว เผลอสติไดงาย เพราะการแสดงออก จะเปนตัวบอก ถึงสภาพจิตเราวา มีความสงบมั้ย ? รูปอันนี้จะเปนตัวประกาศ การแสดง ออกจะเปนตัวบอกวา เรามีธรรมขอไหนเปนที่อยูอาศัย ? อยูดวยพรหม วิหาร ? อยูดวยจิตที่เปนสุข ? อยูดวยจิตที่วางไมมีตัวตน ? ที่พักสวนตัว ของเราใหดูเขาไปใตลิ้นป จะเปนบรรยากาศสวนตัวมีพลัง ไมตองเพิ่ม ไมตองปรุงแตง เพียงแตใหเราเอาความรูสึกเขาไปเทานั้น จะพบกับ บรรยากาศดี ๆ ที่เปนฝายกุศล เราก็จะมีธรรมเปนที่อยูอาศัย
ขณะใดที่จิตของเรามีอกุศลเขาแทรก มีกิเลสเขาประชุม เราก็มีอธรรม เปนที่อยูอาศัย อยูดวยความโกรธ อยูดวยความหงุดหงิด อยูดวยความ ทุกขใจ การแสดงออกตาง ๆ จะเปนตัวบอกวา อาณาจักรของเรากวาง มั้ย ? จิตเราคับแคบมั้ย ? ถาเราไมศรัทธาในตนเอง ไมมีความพอใจ ในตนเอง จิตขณะนั้นจะเกิดอาการทดทอ ทอถอย ถาเรามีความศรัทธา ในตนเองมีความมุงมั่น ศรัทธาในความเพียรของตนเอง ที่จะปฏิบัติเพื่อ เขาสูมรรคผล นิพพาน นึกถึงเมื่อไหรเราก็มีกําลัง เพราะฉะนั้นเราตอง