Page 24 - มรรควิถี

10
งาม ๆ เราเกิดความชอบใจ ถาเราเจอสิ่งที่ไมดีก็ เศราใจ เสียใจ แตถา เราเอาสติหรือความรูสึก ไปไวตรงที่เห็นทันที อารมณนั้นจะเขาไมถึงตัว เราจะรูสึกวาแคเห็น จิตจะไมมีการปรุงแตงใหเกิดกิเลส ถาเราเห็นแบบนี้ ความทุกขจะไมเกิดขึ้น แตถารูสึกวาเราเปนผูเห็นเราก็ทุกข
ถาเรารูถึงความเปนรูปราง เราก็จะเกาะเกี่ยวกับบัญญัติเกาะเกี่ยว กับกิเลส เพราะบัญญัติเปนที่อาศัยของกิเลสทําใหการปฏิบัติของเราไม กาวหนา เพราะการรูบัญญัตินั้นรูเมื่อไหร ความเปนรูปรางกลุมกอนก็ เกิดขึ้น ความเปนกลุมกอนเปนของหนัก เราจึงรูไดไว รูไดชัด ถาเราใช ความวางที่กวาง มาคลุมตัวเรา จะเห็นวาอาการตาง ๆ ที่เกิดขึ้น ไมวาจะ เปนอาการขยับ การเคลื่อนไหว ฯลฯ เราก็สามารถรูได
บางครั้งไดรับรสที่เปรี้ยวไป เผ็ดเกินก็ไมดี หวานเกินไปก็ไมดี คนชอบหวาน ๆ ถาหวานก็ดี ถาคนไมชอบหวาน ๆ ก็วาไมดี ไมวาจะดี หรือไมดีก็ตาม ไมวาเราจะชอบหรือไมชอบก็ตาม ทําใหความทุกขเกิดขึ้น ไดทั้งนั้น ชอบมากเราก็ทุกขมาก ปฏิเสธมากเราก็ทุกขมาก ถาเรารูตาม ความเปนจริงวาเปนอยางนั้นนั่นเอง ไมมีตัวตนเขาไปเกี่ยวของ รูวารสนั้น เกิดขึ้น ตั้งอยู แลวก็ตองดับไป เราก็ไมทุกข เพราะไมมีตัวตน บางครั้ง ขณะที่เราทานอาหาร แลวรูสึกวาไมมีรสชาติ ที่เปนเชนนั้นเพราะเราไป ดูที่อาการเกิดดับ เราไมไดดูที่รสชาติจึงไมรูรส เรารูแตอาการเกิดดับ ของอาการเคี้ยว ของอาการกลืนเทานั้น
ขณะที่ไดกลิ่นดี ๆ หอม ๆ เราก็ชอบใจ เจอกลิ่นไมดีเราก็ปฏิเสธ การปฏิเสธหรือการรับเอา ทําใหเราเกิดความทุกขไดทั้งสองอยาง เพราะ มีตัวตน พอเจอสิ่งที่ดี ๆ ก็พยายามเขาไปยึด เมื่อไมไดตามปรารถนา ตามตองการของเรา ๆ ก็ทุกข เจอสิ่งที่ไมชอบใจเราก็ปฏิเสธ ไมอยากให มีกลิ่นนั้นมาใกล เมื่อกลิ่นยังมีอยูเราก็ทุกข มีแตทุกข นอยคนนักที่จะ อยูในประเภทรูแลวเฉย ๆ เวนแตจะมีสติรูอยูกับรูปนาม