Page 25 - มรรควิถี

ถาเราเขาไปกําหนดรูอาการปรมัตถของเสียง เราก็จะไมรูวาเสียงที่ เกิดขึ้นพูดวาอะไร ? เสียงนั้นดีหรือไมดี รูแตวาเสียงนั้นเกิดขึ้น ตั้งอยู แลวดับไป ไมมีตัวตนเขาไปเกี่ยวของ อารมณปรมัตถไมกอใหเกิดกิเลส ถาเราอยากฟงรูเรื่องแบบไมมีตัวตน จะตองมีสติเปนผูดู ใหมีสติอยูในรูป อยูในเสียง
บางครั้งเราเติมความสุขใหกับตัวเราไดแคแปบเดียว ๒ นาที, ๓ นาที, หรือ ๕ นาที แลวเกิดความรูสึกวา ทําไมตั้งอยูไดไมนานแปบเดียว ก็หาย เพราะเรายังไมชํานาญ ถาอยากใหชํานาญ เราตองมีความเพียร ขยัน ไมมีอะไรเลยที่เราทําทีเดียวแลวสําเร็จไดสมความปรารถนา ตองมี ความเพียรความขยันทําแลวทําอีก วันหนึ่งเราทําไดกี่ครั้ง วันนี้เราทําได ๒ ครั้ง พรุงนี้ตอง ๓ เพิ่มไปเรื่อย ๆ เราก็จะอยูกับความสุขไดนานขึ้น ใชความสุขอันนั้นมาเจริญวิปสสนา มาดูอาการเกิดดับ มาดูความ เปลี่ยนแปลงของรูปของนาม ขณะที่เรารูอยูกับรูปกับนาม หรือสภาวะ ความเปลี่ยนแปลง บางครั้งความคิดการปรุงแตงก็เกิดขึ้น ความคิดเกิด จากสัญญากับสังขาร สังขารเกิดขึ้นไดตองอาศัยสัญญาในอดีตแลวก็คิด ปรุงแตงไป จากอดีตสู อนาคต กลายเปนวาอยูกับอดีต อนาคต ไมไดอยู กับปจจุบัน บางครั้งก็ไปอยูในอดีต บางครั้งก็อยูกับอนาคต ปรุงแตงวน เวียนอยูอยางนี้ไมมีที่สิ้นสุด บางคนปรุงแตงมาก ๆ เกิดความรําคาญ เกิดความเบื่อหนาย เกิดอาการหงุดหงิด คิดมาก ความคิดนั้นเปนของเรา ทําไมความคิดจึงมีมาก จําแตเรื่องที่ไมดี คิดแตเรื่องที่ไมดีมาก ๆ เมื่อ เราเห็นอยูอยางนี้ เราเขาไปยึดวาเปนเรา เราเปนคนคิด เราเปนคนจํา ความจําเปนของเรา ความคิดเปนของเรา เราก็จะอึดอัดเกิดความเบื่อหนาย เกิดความรําคาญ ปฏิเสธความคิดเหลานั้น แตถาเรามีสติรูอยูกับอารมณ ที่เกิดขึ้น ไมวาจะเปนสัญญา สังขาร เมื่อเกิดขึ้นแลวใหมีสติรูเทาทันอารมณ ที่เกิดขึ้น ก็จะเห็นวาแมสัญญาก็ไมเที่ยง เกิดขึ้น ตั้งอยู แลวก็ดับไป
11