Page 385 - มรรควิถี
P. 385
ก็คือ เอาจิตที่วางไปรูความคิด ถาเราจะกําหนดรูความคิด ไมอยากคิด หรือ อยากใหความคิดดับไป เอาจิตที่วางไปรูที่ความคิด รูแลวเขาหายยังไง ? ธรรมชาติของความคิดเกิดขึ้นแลวเขาจะหายไป แตถาเราปลอยใหคิด เขาก็จะปรุงแตงไปเรื่อย เบา ๆ ไปเรื่อย ๆ เขาจะไปเรื่อย ๆ ถาเราตามรู วาดูซิวาความคิดนี้จะไปไกลแคไหน เขาก็จะไปเรื่อย ๆ ตามกําลังของเขา แตถาเรามีเจตนาที่จะเขาไปรู ความคิดนี้เขามาแลวดับอยางไร ? เราก็จะ เห็นลักษณะการเกิดดับของความคิด ที่เรียกวาอาการพระไตรลักษณ ลักษณะการเกิดขึ้น ตั้งอยู ดับไป มี ๒ อยาง ถาเราจะรูวาเรื่องนี้คิด คิด เรื่องอะไร ใหคิดอยูในที่วาง ๆ คิดดวยใจที่วาง แตถาจะรูถึงอาการเกิดดับ ของความคิด ใหเอาความรูสึกเขาไปที่ความคิดนั้น แลวดูวาเขาหายยังไง ? เหมือนกับที่ไปที่อาการชาเหมือนกัน เหมือนเอาจิตที่เบามาที่หทัยวัตถุ มันรูสึกโลงไปหมด นั่นคืออาการที่รูปนี้หายไป เปนอาการเพิกบัญญัติ ความเปนกลุมกอนของรูปนี้ เหลือแตความวาง
โยมถาม : หทัยวัตถุคือบริเวณหัวใจ ?
พระอาจารยตอบ : บริเวณหัวใจ จริง ๆ คือบริเวณจากคอถึงลิ้นป ทั้งหมด ทั้งหมดเลย จากคอถึงลิ้นปลงมา ที่จริงแลวพอวางแลวยังมีมากกวา นั้นใชไหม ? พอวาง โลง เบา แลวมีอะไรมากกวานั้นอีก ? ลองสังเกตดู นอกจากอาการชาแลว ในความวางเบายังมีอะไรที่มีการเปลี่ยนแปลงอยู ? ที่จริงมี
โยมถาม : อยากจะทราบวาอนัตตากับนิพพาน เปนเรื่องเดียวกันหรือ เปลาคะ ?
พระอาจารยตอบ : อนัตตากับนิพพาน นิพพานก็จัดเปนอนัตตา อยางหนึ่ง ความไมมีอะไรเลย ความหมายตรงนี้คือแคความรูสึกที่ไมมี ตัวตน แตพูดถึงอนัตตาจริง ๆ ก็ไมมีทั้งรูปนาม ไมมีรูป ไมมีนาม ถาพูด ถึงนิพพานนะ ตรงนั้นก็จะเปนอนัตตาเหมือนกัน แตที่พูดถึงความไมมี
371