Page 117 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม-การพิจารณาสภาวธรรม
P. 117
425
ในชาติหน้าอีก ไม่อยากกลับมาเจอความแก่อีก ก็ต้องรีบนะ บางทีถ้าเราไม่อยากเจอความแก่ แก่แล้วไม่ดี ตรงไหน ต้องถามคนแก่ ในนี้ไม่ค่อยมีคนแก่ ใช่ไหม โยม เอ่อ! ไม่มีคนแก่หรอก...มีคนเดียว (โยคีพูด) ไม่มีใครแก่หรอก เพราะว่ามีแต่รูปแก่
ร่างกายนี่นะ เราเห็นที่แก่เพราะว่าร่างกายเขาเสื่อมไป เปลี่ยนสี เปลี่ยนรูปร่าง เปลี่ยนลักษณะไป เสอื่ มไป แตถ่ ามใจเราจรงิ ๆ ใจเราเคยแกไ่ หม...ไมเ่ ลย สงั เกต ทา ไมถงึ ใจเราไมแ่ ก่ เพราะวา่ จติ เกดิ ขนึ้ มารบั รู้ อารมณ์ แลว้ กด็ บั ไป แลว้ กจ็ ติ ดวงใหมข่ นึ้ มารบั รอู้ ารมณ์ แลว้ กด็ บั ไป ตงั้ แตเ่ ดก็ จนโตนนี่ ะ มแี ตอ่ ายขุ นาดนี้ เพราะฉะนนั้ เทวดาจงึ เปน็ โอปปาตกิ ะ ผดุ เกดิ ขนึ้ แลว้ กด็ บั ไป จติ คนเรากเ็ ปน็ อยา่ งนนั้ เปน็ วถิ จี ติ เพราะฉะนน้ั พระพทุ ธเจา้ จงึ ตรสั วา่ วถิ จี ติ คนเราในการรบั รอู้ ารมณ์ หนงึ่ ลดั นวิ้ มอื เดยี ว เกดิ แสนโกฏดิ วง คอื เกดิ ดบั อยู่
เพราะฉะนั้น ก็ผุดขึ้นมาเป็นจิตดวงใหม่ แล้วก็ดับไป เกิดขึ้นมารับรู้ใหม่ ก็ดับไป กลายเป็นว่า... ไม่แก่ มีแต่เกิดกับดับ แต่ที่แก่คือร่างกาย ที่เราเรียกว่า...แก่ จริง ๆ ถามเจ้าของเองจึงไม่รู้สึกว่าแก่ มีแต่ ยอมรับสภาพ อ๋อ!สังขารมันร่วงโรยแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ของง่าย ๆ นะ กว่าจะแก่ได้ต้องใช้เวลาพอสมควร เอ่อ! เห็นไหม ไม่ได้ใช้เวลาง่าย ๆ ถึงจะแก่นะ นี่คือธรรมชาติ
เพราะฉะนั้น ถ้าเรามีเป้าหมายเพื่อการดับทุกข์อย่างสิ้นเชิง การตัดวัฏสงสาร อย่างที่พระพุทธองค์ ตรสั แลว้ พระอรยิ บคุ คลทงั้ หลายไดเ้ ดนิ ทางไปสเู่ ปา้ หมายนนั้ แลว้ เราเปน็ สาวกของพระพทุ ธองค์ เรามคี วาม เชอื่ มนั่ มคี วามศรทั ธาในธรรมะ ในคา สอนของพระองคม์ ากเทา่ ไหร่ เรามคี วามปรารถนา มเี ปา้ หมายในชวี ติ มากน้อยแค่ไหน ที่จะเดินทางไปสู่ความดับทุกข์อย่างสิ้นเชิงแบบนั้นบ้าง บางครั้ง เราปฏิบัติธรรม ปฏิบัติ แบบสบาย ๆ เหมือนไม่มีอุดมการณ์ มีเวลาก็ทา ทาไปตามกาล เขาเรียกปฏิบัติธรรมตามกาล บางครั้งก็ ไม่ได้ เหมือนกับไม่มีเป้าหมายที่ชัดเจน มีเวลาก็ทา ไม่มีเวลาก็ช่าง ไม่มีเวลาก็ปล่อยสบาย ๆ
แต่ถ้าเรามีเป้าหมายของชีวิตเราแบบนี้ เหมือนจิตวิญญาณของเรา จิตวิญญาณของผู้มีความ ปรารถนาทจี่ ะออกจากทกุ ข์ เปา้ หมายทชี่ ดั เจนแบบนี้ ควรทา อยา่ งไร กค็ อื การมคี วามเพยี ร การใสใ่ จอาการ ของรูปนามของตนอยู่เนือง ๆ แล้วก็ไม่ต้องเครียดนะ ปฏิบัติธรรม เคร่งแต่ไม่ต้องเครียด ถ้าเครียดก็ไม่ใช่ แล้ว เพราะปฏิบัติธรรมเพื่อละ เพื่อคลาย เพื่อการดับทุกข์ เพราะฉะนั้น การที่สนใจอาการเกิดดับ ไม่ใช่ว่า เราต้องบังคับให้เขาเกิดหรือดับ แค่มีเจตนา มีสติเข้าไปกาหนดรู้ถึงการเกิดดับ ของแต่ละอารมณ์ที่เกิดขึ้น เท่านั้นเอง ไม่ใช่ไปบังคับ
การที่เราสนใจอย่างต่อเนื่อง พอสติสมาธิแก่กล้าขึ้น ปัญญาละเอียดขึ้น ก็จะเห็นชัดขึ้นเองว่า เขา เกิดดับอย่างไร ขอให้ใส่ใจแค่นั้นเอง นั่นแหละคือหลักของการปฏิบัติ ถ้าใครตัดวัฏสงสารได้ ก็...สาธุ คงจะดีมาก ๆ แล้วนะ ก็คงเป็นเป้าหมายที่สูงสุด ไม่กลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีก ก็คงจบแล้วนะ คงจบ พรหมจรรย์ แล้วก็หมดเวลาพอดี
เพราะฉะนนั้ เมอื่ กนี้ ี้ ทถี่ ามวา่ วธิ กี ารกา หนด การกา หนดอยา่ งไร เพอื่ ทจี่ ะตดั ปฏจิ จสมปุ บาท คอื หลกั ที่เราปฏิบัติอยู่ การมีสติกาหนดรู้ปัจจุบัน รู้อาการเกิดดับของอารมณ์ ของรูปนาม ณ ปัจจุบัน ให้ต่อเนื่อง
