Page 42 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม-การพิจารณาสภาวธรรม
P. 42
350
ภัยที่เกิดขึ้นจริง ๆ จะเกิดขึ้นภายในจิตใจของเรา คือกิเลสที่เกิดขึ้น กิเลสนี่นะสาคัญ เพราะว่าจะ พาเราให้เกาะเกี่ยว แล้วก็พาไปเกิดในภพชาติต่อ ๆ ไป ในภพชาติต่อไป เปลี่ยนไปต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ ใน การสร้างกรรมที่เกิดขึ้น เพราะฉะนั้นวิปัสสนาหรือการปฏิบัติธรรม จึงเน้นที่อาการเกิดดับของรูปนาม ทกี่ า ลงั ปรากฏในปจั จบุ นั นะ ขอใหส้ งั เกตวา่ ตอนนสี้ ภาวธรรมเราเปลยี่ นไปอยา่ งไร ตอนนสี้ ภาพจติ ใจเราเปน็ อย่างไร ถ้ามั่นคงก็รู้ชัดเลยว่ามั่นคง เบาให้รู้ชัดว่าเบา ให้เข้าไปรู้จิตที่เบาต่อ รู้สึกว่าสว่างขึ้น แล้วค่อยไปรู้ที่ สวา่ งตอ่ ยงิ่ เขา้ ไปรจู้ ติ ทสี่ วา่ งเขาเปลยี่ นไปอยา่ งไร มารตู้ อ่ ตรงนี้ ดอู ริ ยิ าบถยอ่ ย ดสู ภาวะทเี่ ปน็ ปจั จบุ นั ตอ่ ไป
เดี๋ยวต่อไปอาจารย์จะไม่ใช้เสียงนะ อาจารย์จะไม่ใช้เสียง ให้เราพิจารณาสภาวธรรม ตอนนี้ขณะนี้ ที่อยู่ข้างหน้าเราที่เป็นปัจจุบันจริง ๆ ในสภาพจิตที่รู้สึกเริ่มตั้งมั่นขึ้น ตื่นตัวขึ้นแล้วนี่นะ อาการเกิดดับ ที่เกิดขึ้นที่เรากาลังตามรู้อยู่ ตอนนี้เป็นอย่างไรในเฉพาะหน้าเรา เป็นอาการเกิดดับของอะไร จะเป็นสภาพ จิตก็ดูสภาพจิต ความคิดไม่มีไม่ต้องไปหา รู้อาการที่กาลังปรากฏจริง ๆ ให้เลือกทีละอย่าง กาหนดทีละ อารมณ์ ไม่ต้องวิ่งไปวิ่งมา ให้เน้นเลยว่าเราจะกาหนดอาการนี้ รู้อาการนี้จนจบ จนหมดบัลลังก์
ใชเ้ วลาอกี สกั พกั ๒๐ นาทนี ะ จะนงั่ เงยี บ ๆ สกั ๒๐ นาที จากนนั้ คอ่ ยสนทนากนั คอ่ ยสง่ อารมณก์ นั ขอให้ตั้งใจ...
ก่อนที่เราจะลุกเปลี่ยนอิริยาบถ และปฏิบัติตามอัธยาศัยต่อ ตอนนี้เรามาแผ่เมตตากันก่อน ก่อน ที่เราจะแผ่เมตตาทุกครั้ง ขอให้น้อมถึงบุญกุศลที่เราได้ทา ทาใจให้ว่าง ๆ แล้วก็น้อมถึงบุญกุศลเข้ามา ใส่ใจที่ว่าง ๆ ที่สงบ น้อมถึงความสุขความอิ่มใจความสบายใจ เข้ามาใส่บริเวณหัวใจเราให้เต็มในใจ ที่ว่าง ๆ บริเวณหัวใจเราให้เต็ม ให้เต็มทั้งตัว ความนิ่มนวลอ่อนโยนด้วย ความสุขความอิ่มใจ เติมให้เต็ม ทั้งตัวให้ล้นจากตัว เพราะนั่นคือพลังบุญ ให้ล้นจากตัว ให้กว้างให้เต็มทั้งห้องนี้ จิตที่เป็นบุญจิตที่มีความ สุขเต็ม เมื่อรู้สึกว่าจิตเราเต็มไปด้วยบุญ เต็มไปด้วยพลังของความสุข
ขอให้อธิษฐานจิตให้กับตนเอง ด้วยอานุภาพแห่งพลังบุญนี้ จงมาเป็นตบะเป็นพลวะเป็นปัจจัย ให้เรามีสติมีสมาธิมีปัญญา มีดวงตาเห็นธรรม และเข้าถึงธรรมโดยฉับพลัน
จากนนั้ แผจ่ ติ ทเี่ ปน็ บญุ จติ ทมี่ คี วามสขุ นใี้ หก้ วา้ งออกไป ใหก้ วา้ งออกไปไมม่ ขี อบเขตไมม่ ปี ระมาณ ใหก้ วา้ งเทา่ จกั รวาล แลว้ ตงั้ จติ อธษิ ฐานแผบ่ ญุ กศุ ลอนั นี้ ใหก้ บั ผมู้ พี ระคณุ ทงั้ หลาย ไมว่ า่ จะเปน็ พอ่ แม่ ครบู า อาจารย์ ลูกหลาน ญาติสนิทมิตรสหาย เพื่อนร่วมโลกเกิดแก่เจ็บตาย เทวดาทั้งหลาย ทั้งที่อยู่ ณ สถานที่ แห่งนี้และที่อื่น ๆ จงรับรู้ถึงบุญกุศลที่เราได้แผ่ไปแล้วนี้ เมื่อรับรู้แล้วก็ขอให้อนุโมทนา เมื่ออนุโมทนาแล้ว ถา้ มที กุ ขก์ ข็ อใหพ้ น้ จากทกุ ข์ ถา้ มสี ขุ กข็ อใหส้ ขุ ยงิ่ ๆ ขนึ้ ไป ถา้ มเี วรมภี ยั ตอ่ กนั กข็ อใหอ้ โหสกิ รรมซงึ่ กนั และ กัน เพื่อความเจริญความผาสุกในชีวิตตลอดไป
และสุดท้ายนี้ ก็ขออานิสงส์กุศลผลบุญต่าง ๆ ที่เราได้ทามา ไม่ว่าจะเป็นการให้ทานการรักษาศีล การเจริญภาวนา ที่ทามาและกาลังทาอยู่นี้ จงมาเป็นตบะเป็นพลวะเป็นปัจจัย ให้เราทั้งหลายจงเป็นผู้มี ความเจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไป ปรารถนาสิ่งใดก็ขอให้สาเร็จสมความปรารถนาทุก ๆ ประการ ตราบเท่า เข้าสู่มรรคผลนิพพาน ด้วยกันทุกคนเทอญ
