Page 51 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม-การเล่าสภาวะ
P. 51
803
พูดไปกว้างไปแล้วนะ อะไรอีกที่มีปัญหา ถ้าไม่มีปัญหาก็ไม่จาเป็นต้องเล่า บางทีก็เล่าแต่ปัญหา ที่ดี ๆ ไม่ ค่อยเล่า บางคนเล่าแต่ดี ๆ ปัญหาไม่ยอมเล่า พอเล่าปัญหาก็บ่น...ไม่ได้นะ
สภาวธรรมที่เกิดขึ้น จริง ๆ แล้ว ธรรมะที่เกิดขึ้น ส่วนหนึ่งที่เราพิจารณาก็คือ สภาวธรรม การ เปลี่ยนแปลงของอาการเกิดดับ ของแต่ละอารมณ์ที่เกิดขึ้น พอเรารู้ชัดแบบนี้ แก้ปัญหาอะไร จริง ๆ แล้ว แก้ปัญหาคือ ความไม่รู้ไม่เข้าใจของเรา ถ้าคนเรามีความเข้าใจแล้วรู้ชัดขึ้นมา ปัญหาในชีวิตเราจะน้อยลง ธรรมะที่เกิดขึ้นสอนอะไร สอนเรากาลังสอนเราอยู่ ไม่ว่าจะเป็นความไม่เที่ยง เป็นอนัตตา หรือเป็นทุกข์ที่ เป็นทุกขลักษณะ เขาเกิดแล้วดับ ๆ ตั้งอยู่ไม่นานหรอก คือกาลังสอนอะไร อะไรที่เกิดขึ้นก็ตาม เดี๋ยวเขา ก็เปลี่ยน เขาก็เกิดดับ ใจเย็น ๆ อย่าเพิ่งใจร้อน เดี๋ยวเขาก็ดับ...ใช่ไหม
ไม่รู้เขาได้ยินมาจากไหนไม่รู้ ถ้าเราอายุยืนมากพอ...ใช่ไหม เราก็จะเห็นศพลอยผ่านแม่น้าไป ยืน อยู่ริมแม่น้า ถ้าเราอายุยืนพอ เดี๋ยวก็จะเห็นศพคนอื่นลอยผ่านไปเรื่อย ๆ ยากมากนะ แต่สภาวธรรมนี่นะ ถา้ เรามนั่ คง จติ เราสงบมคี วามตงั้ มนั่ แลว้ เรากจ็ ะรวู้ า่ ออ๋ !เดยี๋ วอารมณน์ มี้ าแลว้ กผ็ า่ น มาแลว้ กผ็ า่ น มาแลว้ ก็ผ่าน ความทุกข์ที่เกิดขึ้น เดี๋ยวก็แว็บเดียวผ่านไป แป๊บเดียวผ่านไป อยู่ได้ไม่นานหรอก วันเดียวผ่านไป หลายรอบ วันหนึ่งผ่านไปหลายรอบ ฟังแล้วรู้สึกสบายใจหน่อยนะ
วันหนึ่งความทุกข์เกิดขึ้นตั้งหลายรอบ สังเกตว่า มันมีเศษอารมณ์ที่ค้างอยู่ แต่อ๋อ!มันทุกข์แล้วก็ ผ า่ น ไ ป ด บั ไ ป แ ล ว้ ด บั ไ ป แ ล ว้ ๆ ร ส้ ู กึ อ ย ก่ ู บั ค ว า ม ส ง บ ค ว า ม ต งั ้ ม นั ่ น เี ่ ห ม อื น เ ร า ใ ห ค้ า่ อ ย า่ ง ไ ร ใ ห ค้ ว า ม ส า ค ญั ในแบบไหน สภาวธรรมที่เกิดขึ้น ถึงบอกว่าการยกจิตขึ้นสู่ความว่าง ไม่มีเรา แต่ไม่ใช่ลืมทุกอย่าง อารมณ์ ที่เกิดขึ้น บางทีชัดมากขึ้น จาได้แม่นเลย แต่เบากว่าเดิม จาได้แม่นแต่เบา
เบาก็คือ ๑. ภาพจานั้นเบา ๒. จิตใจเบา ภาพที่จาได้ก็เบา จิตใจก็เบา ทาไมถึงเบา ตอนที่หนัก ทาไม ถึงหนัก ทาไมถึงเบา นั่นคือเหตุผลด้วยตัวเขาเองอยู่แล้วว่า เมื่อไหร่ที่รู้สึกว่าภาพจานั้นมีน้าหนัก เพราะอยู่ ในรูป อยู่ในตัว อยู่ในใจ เขาจึงหนัก พอจิตเบาขึ้น ภาพที่ปรากฏขึ้นมาอยู่ในที่ว่าง ภาพนั้นก็เบา แต่ความ จายังดี ไม่จาเป็นต้องลืมทั้งหมดนะ ก็ไม่จาเป็นต้องจาทั้งหมดเหมือนกัน
เรื่องราวต่าง ๆ ก็ไม่จาเป็นต้องจาทั้งหมด แล้วก็ไม่จาเป็นต้องลืมทั้งหมด เลือกจาในสิ่งที่ควรจา แต่เราไม่สามารถเลือกตามใจเราได้ทั้งหมด เพราะความจา หน้าที่จา คือตัวจิตดวงนี้ ตัวสัญญาเขาเรียก จา ๆ ๆ เพียงแต่ว่าถ้าเราให้ความสาคัญอันไหนมาก จิตเราก็จะเสวยอารมณ์อันนั้นบ่อย ซ้า ๆ ๆ ก็เลย กลายเป็นว่าจาแม่นไปโดยปริยาย ถ้าอันไหนที่เราไม่ให้ความสาคัญ เราจะมองข้าม ๆ ๆ ความจาในเรื่อง นั้นเขาจะน้อยลง สั้นลง เพราะการที่เขาไปเสพหรือเสวยอารมณ์อันนั้นน้อยลง อายุอารมณ์ก็จะสั้นลง จะ ข้ามไป ให้ความสาคัญน้อยลง ก็จะรบกวนเราน้อยลง แค่มีเจตนาให้ความสาคัญน้อยลง ก็รบกวนเราน้อย ลงแล้ว ความทุกข์ก็น้อยลงตาม
เพราะฉะนั้น การที่เราจะจาสภาวะด้วยการที่จะเล่าสภาวะได้ชัด ก็ขึ้นอยู่กับการกาหนดอารมณ์ ชัดเจน ว่าเรากาลังทาอะไร กาลังดูอะไร กาหนดอย่างไร และสภาวธรรมที่เกิดขึ้นนั้นเปลี่ยนอย่างไร ที่จริง
