Page 1235 - JUNIO 2024

mans deslízome, sentíndoche agora si segura que nunca pronunciarei 11
unha despedida.

Falar de ti é incansable, pois ti es a miña inspiración, ti dáslle alegría
ao ser que eu vivo, ti es un encanto e divindade muller, ti provócasme,

emociónasme, fas nacer en min a paixón; cada vez baixo os meus
sabanas cando o teu cheiro percibo, mergullándonos na fonte de vida
e pracer.

Hei de terminar estes humildes versos, selando neles o meu máis

grande ilusión, ven camiña sempre xunto a min, pídocho de favor,
baixo esta estrela fermosa que nos convida a chegar xuntos ata o noso
redentor, implorando sempre por este lindo sentimento tras unha
sinxela oración.

Amor, acompáñame, que Deus está disposto facer marabilloso o noso

destino, acompáñame a envellecer, a coidar aos nosos fillos…; sei
sempre ti á que ame fielmente o meu corazón, e se ti a que, nun
sarcófago, algún día esteas a enterrarme.

Lembra que, se hei de faltarche, a miña alma ha de quedar para

coidarche, non te preocupes o meu amor, que nada nin ninguén che
magoará, non me chores, vea os nosos fillos, polo mundo que
construímos; pois desde onde este a miña vida seguirá sendo túa,
porque ámoche e sempre amareiche.

O meu soñado amor:

Onte á noite tiven un soño e dentro dese soño estabas ti. Era moi
estraño, coma se os dous estivésemos nunha burbulla no cal nada nin
ninguén puidese interrompernos.

Todo era belo, especialmente o poder abrazarche, chorar xuntos e

falar das cousas que todo este tempo gardei no meu corazón. Na nosa
burbulla non había nada que nos separase, eramos un só.

Pasabamos o tempo abrazado, falando coma se xamais estivésemos
separados… Era un soño estraño, pero fermoso, pois estabamos ti eu

sós, vivindo o noso amor.

Miraba os teus ollos tan preto dos meus, amábache, falábache, sorrías
e só había felicidade. Que momentos máis fermosos eran eses os
daquel soño!