Page 1232 - JUNIO 2024
P. 1232
Son como unha sombra que enchiches coa túa luz, son como un neno 8
abrigado no teu colo, son como esa fera domada cos teus bicos e vivo
neste mundo que creamos ti e eu!
¡Es a miña poesía, a miña musa inspiradora de versos que sorrín que
cantan que embelesan!
Es silueta, difundida na miña memoria, e dos teus beizos bebo o elíxir
do teu ser...
Es luz dos meus días...! e o meu belo amencer!
Para ti, o meu amor...
Escribirlle ao amor… espir a miña alma nun segundo, mentres sinto a
choiva escorregar, meténdose atrevida debaixo da miña roupa,
causando un doce cosquilleo que me fai presentir as túas caricias…
Camiño a casa despois de cruzar medio país entre nubes de algodón.
Despois de deixar tras de min as azuis montañas.
De escoitar o cantar das fervenzas da miña terra, despois de sentir o
golpear da brisa mariña no meu rostro…
Sei que alí me esperas, imaxínoche ante a xanela, buscándome en cada
auto que se detén fronte á túa casa; mentres terminas o teu cigarro,
lanzas con forza a nube de fume na que adiviñas a miña figura…. Hoxe
preferín camiñar.
Chegar a casa… arroxarme nos teus brazos e perderme en eles…
escoitarche ler poesías as túas… as alleas… as miñas… confundirme
nos teus boleros mentres me bañas de lúa… iso é amarche… perderme
en ti coa mesma forza coa que che perdes en min… sentir… deixar…
deixar atrás todo aquilo que algún día nos chegou e causounos dano…
perdoar…! Esquecer eses momentos que causaron pranto e dor.
Renacer á vida nun bico tan puro como aquela rosa que vimos brotar
ao mundo enche de cor. Rir… cantar… se un día volvemos chorar que
sexa a felicidade que atrapa as nosas vidas, aquela que nos brinda
todos os motivos de existir.
Ti e Eu… na inmensidade deste belo amor.
Con todo o meu agarimo para ti o meu máis puro amor… a miña doce
feiticeira… encantadora máxica do meu corazón.
Un novo amencer nos teus brazos
