Page 1349 - JUNIO 2024
P. 1349
Es a luz que ilumina o meu camiño.
5
O meu amor:
Es todo o que soñei, es a luz que máis aló das estrelas ilumina o meu camiño, es
a miña paz, a miña calma e o silencio que me dá forzas para seguir adiante.
Sempre necesito as túas palabras, as túas “ámoche” e todo canto veña de ti, pois
ti vives dentro de min, no meu corazón e en cada un dos meus pensamentos…
tanto así que xuntos creamos soños.
Eu sempre síntoche preto, presíntoche, estás en cada recuncho do meu corpo, e
no meu cuarto vives ti. Todas as palabras do mundo non serían suficientes para
expresarche o moito que che cielo.
Pecha os teus ollos e sente o vento que fala de nós, a brisa sobre as árbores trae
un son de amor. A lúa que brilla máis que nunca, fala dun día non moi afastado
no que ao fin esteamos xuntos.
É unha linguaxe que só poden apreciar os amores máis auténticos como o noso,
é un idioma rodeado de estrelas.
Abre o teu corazón e a túa mente, escoita as voces dos nosos corazóns que se
aman, dan esperanza, non poden calar e gritan a todos os ventos o nome do seu
amor…
E despois, á noite chégalles un agradable e amable silencio que nos fai durmir
tranquilos sabéndonos moi amados…
No ceo albíscase un “estráñoche”, é o noso.
Podes velo nese ceo que non é nin moi azul nin moi escuro, un ceo que para nós
se abre cada noite e día.
A lúa, o sol, os silencios e todas as voces se confabulan para facer que sintamos
preto e as distancias non nos doian tanto.
Eu sigo aquí coas miñas cartas e letras que buscan reafirmarche de que nada
cambia en min, todo segue igual, todas as esperanzas están e todos os nosos soños
seguen adiante…
Así que non te canses, non caias no silencio, as túas palabras fanme falta.
