Page 1352 - JUNIO 2024
P. 1352

Máis aló de todo o que aquí poida dicir, aprendín a debuxar as miñas letras nas
                                                                                                              8
                  estrelas, aprendín a amar completamente coa alma ao golpearme a distancia e

                  terche  lonxe,  quizais  as  miñas  palabras  soen  repetidas  porque...cantas  veces
                  tentei transmitirche nelas de mil maneiras o meu amor, xa dicir que che cielo

                  soa pouco e ten pouco sentido porque o meu sentimento é máis grande a unha
                  simple  palabra,  pero se  estou  seguro que  cada  letra  dese  "Ámoche",  dígoa  e

                  repítoa con base e razón.

                  O  meu  mundo  era  simple  mundo,  camiñaba  e  voaba  sen  ningún  lugar  en

                  especial, esperando e só foi necesario atoparche para entender que o amor si
                  existía, que algún día sen buscalo chegaría e así foi, chegaches no momento que
                  menos esperaba, en que coñecín o carreiro de darlle renda solta aos meus desexos

                  escribindo... cantas veces fíxeno en silencio enchendo as paredes do meu cuarto
                  sen protagonista e agora cambiei todo iso, ese fantasma que buscaba logrei porlle

                  rostro, nome, o teu.

                  A distancia e a ausencia aprendín a comprendelas non me golpeaban porque

                  dunha ou outra forma tráianme as túas palabras, os teus soños, os teus desexos
                  que eran tan meus, pero hoxe, quizais nas miñas palabras escápense algunhas

                  bágoas, non as verás, realmente quero escribir e máis aló de que sexa unha carta
                  triste quero darche grazas a ti e ao meu Deus por permitirme coñecer o amor

                  máis  puro  e  máis  belo,  a  ilusión  que  encheu  os  meus  días,  o  espertar  que
                  acompañaba os meus amenceres, teño que darche as grazas por darme o poder
                  de ser e converterme en gaivota e muller, teño que dar as grazas por ter a virtude

                  de amar e que a pesar de que ese amor estivese afastado puidese descubrir tantas
                  cousas marabillosas.


                  Podo seguir escribindo, ben o sabes, pero non, só quería que máis aló de que as
                  estrelas debuxen as miñas palabras e transmitan o meu sentimento no seu titilar,

                  fose  testemuño  e  testamento  este  amor  inmortal,  eterno  e  incondicional,  só
                  dígoche  amor,  grazas  polo  que  me  deches,  polo  que  me  deixas  en  cada
                  pensamento, en cada verso, en cada recordo... grazas por estar.


                  Sinxelamente amándoche hoxe e sempre.


                  As miñas letras
   1347   1348   1349   1350   1351   1352   1353   1354   1355   1356   1357