Page 379 - JULIO
P. 379

Ámoche vida miña, grazas, moitas grazas por permitirme o amarche d               ía a
                                                                                                              16
                  d ía, noite a noite. Adóroche vida miña…

                  Ámoche tanto…


                  O teu amor que moito che estraña... e ámache.

                  Só ti

                  Hoxe teño ganas de escribir sobre nós.


                  (Sempre é as   í)

                  Pero non me canso o meu amor de escribir cartas para que leas e sorr           ías ao
                  lembrarme, sabes moi ben que eu era moi ego       ísta coas miñas cartas, case que

                  non as escrib  ía, porque non sab  ía como empezar, como terminar, pero agora
                  escr íbense soas, todas estas letras que se xuntan aqu       í no meu teclado para
                  que non te quedes esperando, pois non é bo facer iso con alguén que cada
                  d ía espera unha palabra de amor ou algunhas promesas que se fan en silencio.


                  Hoxe  teño  ganas  de  dicirche  moitas  cousas  lindas,  desas  que  chegan  ao
                               índa que sei que che mereces moito máis que unha carta, coñezo
                  corazón e a
                  a túa alma sinxela. coñezo a paz do teu corazón e estou segura que recibirás

                  esta con moito amor, como o fas con todo o que escribo, alégrame moito cando
                  me dis que son a túa prezada xoia, que son a túa consentida, que vives para
                  min.

                  Iso éncheme de esperanzas porque ti tamén o es para min, es o meu soño

                  feito realidade, non son palabras baleiras, son palabras que saen do meu
                  corazón ese que tes o teu nas túas mans, sei que vivo a través de ti, sei que
                  son parte da túa historia, e non quero deixar pasar esta carta para dicirche

                  que  ti  es  a  miña  historia,  esa  que  un  d ía  escribiremos  xuntos,  esa  que
                  sentimos hai moito tempo, e a     índa as tempestades do tempo non puideron
                  abater, porque somos de metal que ninguén pode romper.

                  Todas as mañás penso que poder       ía querer? e é tan simple a miña resposta,

                  porque é a ti a quen desexo mirar cando a alborada senta na miña xanela,
                  e suspiro, porque sei que tamén ti fas o mesmo, pómonos tristes cando non
                  sabemos o un do outro, o teu amor meu crees que son sereno e moi pasivo
                  que deixo pasar o tempo e non me decido a nada, non creas iso, porque de

                  só nomearche o meu corpo treme e só dicirse che ámoche! se, como nunca
                  pensei que o far  ía, pero as í é.
   374   375   376   377   378   379   380   381   382   383   384