Page 381 - BCC172
P. 381
คร้�งหน้ึ�งใน้ช่วิตุ...ท่�แผ�น้ด่ิน้ไหว
ิ
่
่
ึ
ื
้
เม�อว้นท� 28 มนาคม 2568 เป็นว้นท�เกดิเหตุการณ์์แผิ่นดิินไหวไปท�วท�งประเทศิไทย ซ่�งไดิ้ผิลกระทบ
้
่
่
่
ื
์
้
้
มาจุากรอยเล�อนในประเทศิพม่า ว้นน�นเป็นเหตุการณ์ท�ใครหลายคนคงจุำไดิไมม่ว้นลืม รวมถึึงพวกเราคณ์ะจุ้ดิทำ
ุ
�
่
่
่
้
้
๊
เยยร์บคเล่มน�ดิ้วย มนเป็นว้นท่วนวายมาก ๆ เม�อมองย้อนกลบไป แต่พอนึกดิ ๆ ถึึงภาพพวกเราในว้นน้�นก็ชิลกน
้
ื
ุ
่
ิ
่
่
ิ
ึ
่
้
่
มาก ๆ เช่นกน ขณ์ะท�เข่ยนอย่ผิมยงหุบย�มไม่อย่เลยคร้บ เพราะภาพวนน�นมนก็ลอยข�นมา เร�มจุากผิมท�อย่ดิ ๆ
้
้
่
้
้
่
กร่้สิ่ึกว่าทำไมอยๆตึกม้นถึึงโยกไดิว้าา เรามึนห้วหรือเว่ยนห้วรึเปล่า ผิมจุึงห้นไปหาท่�คร่ปอละเต่ยงแล้วกถึามว่า
็
้
็
่
่
“คร่ปอคร้บแผิ่นดิินไหวรึเปล่า” คร่ปอตอบ “ใช่ๆแผิ่นดิินไหว!!!” แล้วผิมกถึามต่อว่า “อย่างง่�เราต้องออกจุากตึก
็
ุ
่
้
้
่
้
ื
�
�
่
่
ม�ยคร้บ” (เป็นคำถึามทไม่ควรจุะถึามเลย555+) คร่ปอตอบ “ใชต้องวิ�งสิ่ิ” เม�อทุกคนไดิยินเช่นน�น กลมคนทน�ง ้
้
้
่
่
้
้
อยในห้องก็ลุกข�นอย่างพร้อมใจุแล้วสิ่บเท้ากนทนท หลงจุากน้�นพวกเราก็รบวิ�งอย่างไม่คดิช่วิต คร่ปอรบถึอดิ
ิ
่
่
่
่
่
้
รองเท้าสิ่้นสิ่งออกทนทแล้ววิ�งเท้าเปล่า ณ์ ตอนน�นผิมต้องยอมร้บเลยว่าผิมวิ�งท�งคร่ปอไปเลยคร้บ แตผิมก ็
้
ิ
่
่
ม้�นใจุว่าคร่ปอสิ่ามารถึวิ�งออกมาท้น(ขอโทษนะคร้บคร่ปอ) หล้งจุากน้�นพวกเรากวิ�งก้นออกมาจุากอาคาร150ป ี
็
ึ
่
้
อย่างปลอดิภย ซ่�งเราก็ไดิไปน�งหลบภยกนบริเวณ์สิ่นามบอล ทุกคนจุากหลายอาคารรวมถึึงผิคนดิ้านนอกโรงเรยน
่
้
้
้
้
้
่�
ก็พาก้นมาหลบภ้ยก้นทสิ่นามฟัุตบอลของโรงเร่ยนเรา ภาพท่�เห็นคือทุกคนวิ�งชุลมุนออกมาจุากตึกต่าง ๆ อย่าง
ิ
ระทึกขว้ญและพ่ดิเป็นเสิ่่ยงเดิ่ยวก้นว่าคดิว่าต้วเองเว่ยนห้วเพราะช่วิตน่ไม่เคยเจุอแผิ่นดิินไหวเลยสิ่้กคร้�ง รวมถึึง
�
่
่�
่
ทุกคนพร้อมใจุก้นห้นไปมองคอนโดิข้าง ๆ และตึกมหานครทสิ่้�น นึกแล้วย้งผิวาอยเลยคร้บ แต่แล้วดิ้วยความชิล
่
้
ิ
่
่
ิ
่
่
�
้
ของเดิ็กกรุงเทพครสิ่เตยน วงดิุริยางค์ของเราทน�งอยในสิ่นามบอลก็เร�มบรรเลงเพลงให้แขกทุกท่านท�มาหลบภยท่ �
้
้
้
้
โรงเร่ยนของเราฟัังกนอย่างเพลดิเพลิน สิ่่วนพวกผิมกไปน�งกินอาหารอินเดิยกนตรงลานชงโคกนอย่างอร่อยปาก
็
ิ
่
ื
�
่
้
้
ุ
้
เลยคร้บ(หวมาก ๆ เพราะสิ่งมาเกอบ3ชม.แลว ) จุนเรมมประกาศิจุากทางสิ่อตาง ๆ วาปลอดิภยแลวทกคนจุงไดิ้
ึ
ิ
�
้
ื
�
ิ
่
่
่
ุ
�
้
ุ
้
้
๊
ึ
้
แยกย้ายกนกลบบ้านอย่างปลอดิภย แผิ่นดิินไหวคร้�งนนบเป็นความทรงจุำหน�งระหว่างการทำงานเยยร์บครน172
่
่
่
ทไม่ร้ว่ากว่าจุะเกดิอกท่นอกนานแคไหนมนเลยเป็นเหตุการณ์ท�เม�อเรานึกย้อนกลบมาเรากจุำไดิไม่ลืมเลยล่ะคร้บ
่
่
�
์
้
็
่
้
่
�
ิ
ื
่
่
้
แผ่�น้ดน้ไหว
ิ
