Page 185 - Simplicity is Key in CRT

Samenvatting
Hartfalen is een verzameling van klachten, zoals kortademigheid, verminderd inspanningsvermogen, vermoeidheid en vocht in de benen. Ondanks veel vooruitgang in de behandeling van hartfalen sterft jaarlijks 1/10 van de patiënten en wordt meer dan 1/3 van de patiënten jaarlijks opgenomen in het ziekenhuis. Daarnaast is de kwaliteit van leven van patiënten met hartfalen nog altijd erg slecht. Bij een deel van de patiënten met hartfalen is er sprake van een afwijking in de elektrische aansturing van het hart. De pompfunctie van het hart wordt begeleidt door een elektrische prikkel die over het hart trekt. Normaal zorgt een speciaal geleidingssysteem in de hartkamers voor een snelle, synchrone elektrische activatie, waardoor een efficiënt leegknijpen volgt. Bij ongeveer 1/3 van de hartfalen patiënt is er sprake van een geleidingsstoornis, die een snelle en synchrone activatie van de kamers onmogelijk kan maken. Dit kan leiden tot een minder efficiënt samentrekken van het hart met (verergering van) hartfalen als gevolg. Voor de correctie van dyssnchrone elektrische activatie van de linker hartkamer is een specifieke behandeling beschikbaar: cardiale re-synchronisatie therapie (CRT). Hiervoor wordt een pacemaker gebruikt met electroden in de rechter en linker kamer. Grote, gerandomiseerde onderzoeken hebben laten zien dat CRT de elektrische activatie en daarmee de pompfunctie van het hart verbetert. Dit zorgt zo voor vermindering van klachten van hartfalen en een betere prognose. Het effect van CRT verschilt echter enorm tussen verschillende patiënten, variërend van volledig verdwijnen van hartfalen tot verslechtering van de ziekte.
Het onderzoek gepresenteerd in dit proefschrift heeft als doel de resultaten van CRT te verbeteren via 2 wegen: 1. HetverbeterenvandeselectievanpatiëntenvoorCRT
2. HetverbeterenvandebehandelingvanpatiëntendieCRTkrijgen.
Deel I: Patiënten selectie
Het hartfilmpje (ECG) is bij uitstek het instrument dat gebruikt kan worden bij de patiënten selectie voor CRT. Dit makkelijk beschikbare hulpmiddel geeft immers de elektrische activatie van het hart weer. Dat (een deel van) de linker kamer later geactiveerd wordt dan de rest betekent dat de totale activatie van de kamers, weergegeven door het ‘QRS- complex’ op het ECG langer duurt, en dus de ‘QRS duur’ groter wordt. Sinds het begin van CRT voor de behandeling van hartfalen is de QRS duur op het ECG al gebruikt om patiënten te selecteren. Echter kan de QRS duur verlengd worden door vertraging van de activatie van (delen van) zowel de rechter als de linker kamer van het hart. Bovendien kan de activatieduur van de kamers door bijvoorbeeld littekens lokaal vertraagd zijn. Gezien het de linker hartkamer is die behandeld kan worden middels CRT, moet de dyssynchrone elektrische activatie wel ook de (gehele) linker kamer betreffen. Naast de duur van het QRS is sinds ongeveer 10 jaar bekend dat specifieke patronen van het QRS-complex, behorende bij geleidingsstoornissen van het speciale geleidingsweefsel van de linker (linker bundeltak blok) kamer, een beter effect van CRT voorspellen. Sindsdien hebben de richtlijnen voor de behandeling van hartfalen behoudens QRS duur ook linker bundeltak blok (LBTB) als leidend criterium aangenomen om patiënten voor CRT te selecteren. Echter evenals QRS duur, heeft LBTB haar beperkingen. De belangrijkste beperking is dat er meerdere definities beschikbaar zijn die naast elkaar gebruikt worden. Bovendien zijn de beschrijvingen van deze definities gevoelig voor verschillende interpretaties.
185