Page 47 - หนังสือพลังแห่งการพูด
P. 47
�
มือถือถ้าจะทาให้เล็กอีกก็คงจะได้ แต่ถ้าส้นเกินไปอาจมีปัญหา
ั
เวลาพูด เช่น “สวัสดีครับ ผมใช้โนเกียรุ่นสั้นที่สุดอยู่นะครับ คุณอย่าพึ่ง
�
พูดสวน ลาโพงมันอยู่ไกลหู ถ้าพูดจบผมจะบอกให้คุณพูด...โอเค คุณพูด
ได้แล้ว”
การพูดแบบน้ผู้พูดต้องจินตนาการเป็น และให้ผู้ฟังจินตนาการ
ี
ตามถึงจะเห็นภาพชัด
ลองฟังเร่องจริงของผมเรื่องน้ดู ต้องจินตนาการและคิดตามนะ
ี
ื
ครับ ถึงจะเห็นภาพ
เมื่อปี พ.ศ. 2520 ผมอายุ 17 ปี ผมมีโอกาสขึ้นรถเมล์ที่กรุงเทพฯ
ั
ั
เป็นคร้งแรกกับเพ่อนสนิท ท่น่งเต็มพอดีเลยต้องยืนกันสองคน ผมยืนหน้า
ื
ี
เพื่อน เราอยู่ตอนกลางๆ ของรถ อยู่ๆรถเมล์ก็เบรกอย่างฉุกเฉิน ท�าให้มือ
ิ
ิ
ท่เกาะราวหลุด ผมเสียหลักว่งไปด้านหน้ารถอย่างเร็ว และไปหยุดน่ง สอง
ี
มือยันกระจกหน้ารถไว้ได้ เลยไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ
ี
ิ
ี
ส่วนเพ่อนผมยังคงยืนน่งอยู่ท่เดิม พอผมต้งสติได้ก็กลับมาท่เดิม
ั
ื
และถามเพื่อนว่า “ท�าไมมึงไม่เสียหลักวะ”
ื
ึ
เพ่อนบอก “มึงต้องยืนให้ขาข้างหน่งเหลื่อมไปข้างหน้าแบบนัก
มวย เวลารถเบรกมันจะช่วยยันไว้ได้”
่
้
ึ
ื
่
ผมเล่าเรองนใหเลขาฯ ผูบริหารบริษัทหนงฟัง เธอบอกว่า “อาจารย ์
้
้
ี
ยังดีนุ่งกางเกง ตอนหนูจากเพชรบูรณ์ มาเรียนท่กรุงเทพฯ นุ่งกระโปรง
ี
นั่งอยู่เบาะหลังรถร่วม มันเบรกกะทันหัน หนูวิ่งซอกแซกหลบคนที่ยืนอยู่
ข้างหน้า 4-5 คน ไปนั่งคร่อมอยู่ที่เกียร์เลยค่ะ ไอ้คนขับมันยังแซวอีกว่า
น้อง แล้วพี่จะใส่เกียร์ยังไง” ลองนึกภาพเอานะครับ
46 พลังแห่งการพูด
