Page 53 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 53
53
“ไหน สองไฟเหมือนอยางตะกี๊นี้อีกซิ”
รพินทรคงยิ้มอยูเชนนั้น สองไฟใหจับไปที่ลูกมะขวิดลูกเดิม ดารินชําเลืองหางตามองดู
เขา รูสึกคลายๆ กับวาหลอนจะยนหนาใหนิดหนึ่ง แลวสะบัดหนาไปทางเปา เสนผมสยายปลิว
กระจาย หลอนยกปนขึ้น
เปรี้ยง!!
มะขวิดลูกนั้นกระจายแวบเปนสะเก็ดเห็นชัดในแสงไฟ และโยนตัวหอยแกวงอยูไปมา
ดวยอํานาจของกระสุนที่เจาะผานไป
อีกหาเปรี้ยงที่หลอนปลอยติดตอกันออกไป เขาเปาหมายทุกนัด และนัดสุดทายมะขวิด
ลูกนั้นถูกปลิดออกจากขั้วรวงหายลงไปเบื้องลาง
แลว ม.ร.ว.หญิงคนสวยก็วางปนลงกับโตะชาๆ หันมามองดูหนาจอมพราน พลางเดินไป
ทิ้งตัวนั่งไขวหางอยูที่เกาอี้ยาวตัวเดิม ทอดแขนทั้งสองขางกายโอบไปตามพนักพิงทําเปนเอียงหนา
ขึ้นมองดูเปลวเทียน ซึ่งจุดอยูบนเชิงขางๆ เฉย เอาลิ้นดุนแกม
รพินทร ไพรวัลย ชิดเทาตรง กมลงโคงคํานับใหหลอนอยางงดงามที่สุด เปนเครื่องหมาย
ยอมแพ เชษฐาบนอะไรนองสาวพึมพํา เดินมารินบรั่นดีดื่ม แตไชยยันตเอียงหนาเขามากระซิบกับ
จอมพราน
“เปนวิธีที่ดีที่สุดแลวที่คุณยกใหยายนอยเสียคน ถาคุณขืนแข็งละก็ แมเฮี้ยวไมมีที่สิ้นสุด
หรอก ขนาดทําอะไรใครไมไดเลย นอนดิ้นปดๆ รองไหกรีดๆ ก็เอา แกเขมนคุณเรื่องที่คุณพยายาม
ทักทวงไมใหแกไปดวยนั่นแหละ ยอๆ เอาใจเสียหนอยเดียวก็ดีเอง นิสัยของนอยเปนงี้เอง ความเปน
ผูหญิงกับผูชายปนอยูในตัวเขาอยางละครึ่ง อะไรๆ ก็ดีพรอม เสียอยางเดียวขี้เอาแตใจตัวเอง”
“ผมไมไดแกลงยกใหหรอกครับ ผมยิงปนสูคุณหญิงไมไดจริงๆ”
จอมพรานกระซิบตอบ อดีตนายพันตรีหนุมตบหลังเขาโดยแรง หัวเราะกาก
“โธ! คุณรพินทร คุณหลอกยายนอยไดสําเร็จนะดีแลว แตอยามาหลอกผมกับเชษฐา
หนอยเลย เรามันผูชายดวยกัน ตามทันกันหรอกนะ”
ค่ําของวันรุงขึ้น มันเปนอาหารเย็นรวมกันมื้อสุดทายที่จะมีขึ้นได ณ บานพัก ‘หนองน้ํา
แหง’ ของพรานใหญรพินทร ทุกสิ่งทุกอยางในการเดินทางไดถูกตระเตรียมพรอมสรรพแลว
กําหนดเริ่มตนออกเดินทางคือ ย่ํารุงของวันรุงขึ้น
ระหวางที่ทุกคนนั่งจิบกาแฟสนทนากัน ภายหลังจากอาหารค่ําไดผานไปแลว บุญคํา
พรานพื้นเมืองอาวุโส มือขวาคนสนิทของรพินทร อันเปนคนหนึ่งในจํานวนสี่คน ที่จะเดินทางรวม
เปนรวมตายไปดวย ก็ขึ้นมารายงานวามีกะเหรี่ยงตางถิ่นแปลกหนาคนหนึ่ง จะเขามาขอพบเขา
“ใคร?”
รพินทรขมวดคิ้วถามต่ําๆ
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)