Page 53 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 53

53



                            “ไหน สองไฟเหมือนอยางตะกี๊นี้อีกซิ”

                            รพินทรคงยิ้มอยูเชนนั้น  สองไฟใหจับไปที่ลูกมะขวิดลูกเดิม  ดารินชําเลืองหางตามองดู
                   เขา  รูสึกคลายๆ  กับวาหลอนจะยนหนาใหนิดหนึ่ง  แลวสะบัดหนาไปทางเปา  เสนผมสยายปลิว

                   กระจาย หลอนยกปนขึ้น

                            เปรี้ยง!!
                            มะขวิดลูกนั้นกระจายแวบเปนสะเก็ดเห็นชัดในแสงไฟ  และโยนตัวหอยแกวงอยูไปมา

                   ดวยอํานาจของกระสุนที่เจาะผานไป

                            อีกหาเปรี้ยงที่หลอนปลอยติดตอกันออกไป  เขาเปาหมายทุกนัด  และนัดสุดทายมะขวิด

                   ลูกนั้นถูกปลิดออกจากขั้วรวงหายลงไปเบื้องลาง
                            แลว ม.ร.ว.หญิงคนสวยก็วางปนลงกับโตะชาๆ หันมามองดูหนาจอมพราน พลางเดินไป

                   ทิ้งตัวนั่งไขวหางอยูที่เกาอี้ยาวตัวเดิม  ทอดแขนทั้งสองขางกายโอบไปตามพนักพิงทําเปนเอียงหนา

                   ขึ้นมองดูเปลวเทียน ซึ่งจุดอยูบนเชิงขางๆ เฉย เอาลิ้นดุนแกม

                            รพินทร ไพรวัลย ชิดเทาตรง กมลงโคงคํานับใหหลอนอยางงดงามที่สุด เปนเครื่องหมาย
                   ยอมแพ  เชษฐาบนอะไรนองสาวพึมพํา  เดินมารินบรั่นดีดื่ม  แตไชยยันตเอียงหนาเขามากระซิบกับ

                   จอมพราน

                            “เปนวิธีที่ดีที่สุดแลวที่คุณยกใหยายนอยเสียคน  ถาคุณขืนแข็งละก็  แมเฮี้ยวไมมีที่สิ้นสุด
                   หรอก ขนาดทําอะไรใครไมไดเลย นอนดิ้นปดๆ รองไหกรีดๆ ก็เอา แกเขมนคุณเรื่องที่คุณพยายาม

                   ทักทวงไมใหแกไปดวยนั่นแหละ ยอๆ เอาใจเสียหนอยเดียวก็ดีเอง นิสัยของนอยเปนงี้เอง ความเปน

                   ผูหญิงกับผูชายปนอยูในตัวเขาอยางละครึ่ง อะไรๆ ก็ดีพรอม เสียอยางเดียวขี้เอาแตใจตัวเอง”
                            “ผมไมไดแกลงยกใหหรอกครับ ผมยิงปนสูคุณหญิงไมไดจริงๆ”

                            จอมพรานกระซิบตอบ อดีตนายพันตรีหนุมตบหลังเขาโดยแรง หัวเราะกาก

                            “โธ!  คุณรพินทร  คุณหลอกยายนอยไดสําเร็จนะดีแลว  แตอยามาหลอกผมกับเชษฐา
                   หนอยเลย เรามันผูชายดวยกัน ตามทันกันหรอกนะ”




                            ค่ําของวันรุงขึ้น มันเปนอาหารเย็นรวมกันมื้อสุดทายที่จะมีขึ้นได ณ บานพัก ‘หนองน้ํา

                   แหง’  ของพรานใหญรพินทร  ทุกสิ่งทุกอยางในการเดินทางไดถูกตระเตรียมพรอมสรรพแลว
                   กําหนดเริ่มตนออกเดินทางคือ ย่ํารุงของวันรุงขึ้น

                            ระหวางที่ทุกคนนั่งจิบกาแฟสนทนากัน  ภายหลังจากอาหารค่ําไดผานไปแลว  บุญคํา

                   พรานพื้นเมืองอาวุโส มือขวาคนสนิทของรพินทร อันเปนคนหนึ่งในจํานวนสี่คน ที่จะเดินทางรวม
                   เปนรวมตายไปดวย ก็ขึ้นมารายงานวามีกะเหรี่ยงตางถิ่นแปลกหนาคนหนึ่ง จะเขามาขอพบเขา

                            “ใคร?”

                            รพินทรขมวดคิ้วถามต่ําๆ



                   [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
   48   49   50   51   52   53   54   55   56   57   58