Page 55 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 55

55



                            รพินทร ไพรวัลย เบิกตากวาง เขาระลึกขึ้นมาไดแลว สมัยที่เขายังเปนผูบังคับกองตํารวจ

                   ตระเวนชายแดนประจําคาย ‘หมีดํา’ ครั้งที่มีการสูรบกับพวกกองโจรกะเหรี่ยงคนนี้มากอนแลว เปน
                   การพบในวันสุดทายกอนหนาที่คาย ‘หมีดํา’ จะถูกกองโจรบุกเขาโจมตีทําลายยอยยับลง ซึ่งในครั้ง

                   นั้นเขาตีหักการรบอยางชุลมุน ประจัญบานเอาชีวิตรอดออกมาไดอยางหวุดหวิด

                            เจาแงซายคนนี้นี่เองปลอมตัวเปนชาวพื้นเมืองบานปา   เขามาปวนเปยนเลียบเคียงสอด
                   แนมใกลกับบริเวณที่ตั้งคายของเขา หมอไดพูดเปนเชิงบอกใบเตือนใหเขารูตัววาคาย ‘หมีดํา’ ไมอยู

                   ในฐานะแข็งแรงมั่นคงเพียงพอที่จะตั้งรับการบุกโจมตีของกองโจรกะเหรี่ยงได   และพูดเปนนัย

                   เหมือนจะเตือนใหเขาเรงปลีกหนีเอาตัวรอดไปเสียกอน  ซึ่งในขณะนั้น  เขาแทบจะยิงหมอทิ้งเสีย

                   เพราะความเดือดดาลที่ถูกสบประมาท แตแลว เมื่อคายหมีดําถูกขยี้แหลกพินาศลงจริงๆ ในวันรุงขึ้น
                   เขาก็หวนคิดไปถึงคําพูดของเจาหนุมกะเหรี่ยงคนนั้นได และยังจําไดจนกระทั่งบัดนี้

                            เดี๋ยวนี้หมอนั่น เขามานั่งอยูตรงหนาเขาเดี๋ยวนี้เอง

                            “ออ! ฉันจําแกไดละ แงซาย”

                            รพินทรพูดออกมาดวยเสียงเครียดขรึม จองนิ่งไปยังกะเหรี่ยงผูนั้น
                            “เสียดายเหลือเกินนะ  ที่ฉันไดพบแกเมื่อฉันออกจากหนาที่ราชการแลว  วันนั้นแกเขาไป

                   สอดแนมใชไหม  และวันรุงขึ้น  แกก็จะตองเปนคนหนึ่งในกองกําลังของพวกโจรกะเหรี่ยง  บุกเขา

                   ทําลายคายตํารวจตระเวนชายแดน”
                            แงซายยิ้ม กมศีรษะรับอยางกลาหาญ

                            “เปนจริงตามที่ทานพูดครับ ผูกอง”

                            “เอาละ แกมาหาฉันดวยธุระอะไร คิดจะปลนสถานีกักสัตวของฉัน แลวก็เขามาเตือนฉัน
                   ใหรูตัวไวลวงหนากอนเหมือนเมื่อครั้งนั้นหรือ?”

                            “หามิไดครับผูกอง  ผมมาพบทานอยางชาวดงเรรอนพเนจรคนหนึ่ง  ไมไดมาอยางศัตรู

                   ของทานเหมือนสมัยนั้น”
                            “เอาละ วาธุระของแกไปซิ”

                            “คืออยางนี้ครับ  ผมไดยินขาวมาวา  ทานจะออกเดินทางบุกดงไปทางดานเหนือ  อันเต็ม

                   ไปดวยความกันดาร  เพื่อบายหนาไปยังขุนเขาพระศิวะอันไกลโพน  ขาวนี้เปนความจริงหรือเปลา

                   ครับ?”
                            รพินทรหันไปมองดูหนาคณะนายจางของเขา  เชษฐา  ดาริน  และไชยยันต  ผูนั่งมองและ

                   ฟงอยางสนใจ ตั้งแตหนุมกะเหรี่ยงรางใหญกาวเขามา บัดนี้ตางก็มองดูตากัน

                            “ใช เปนความจริง ทําไมหรือ?”
                            ม.ร.ว.เชษฐา ตอบแทนมา

                            “และทานก็ประกาศรับสมัครคนใช ที่จะเดินทางไปกับทานดวย?”

                            เสียงหาวลึกนั้นกลาวตอมา



                   [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
   50   51   52   53   54   55   56   57   58   59   60