Page 55 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 55
55
รพินทร ไพรวัลย เบิกตากวาง เขาระลึกขึ้นมาไดแลว สมัยที่เขายังเปนผูบังคับกองตํารวจ
ตระเวนชายแดนประจําคาย ‘หมีดํา’ ครั้งที่มีการสูรบกับพวกกองโจรกะเหรี่ยงคนนี้มากอนแลว เปน
การพบในวันสุดทายกอนหนาที่คาย ‘หมีดํา’ จะถูกกองโจรบุกเขาโจมตีทําลายยอยยับลง ซึ่งในครั้ง
นั้นเขาตีหักการรบอยางชุลมุน ประจัญบานเอาชีวิตรอดออกมาไดอยางหวุดหวิด
เจาแงซายคนนี้นี่เองปลอมตัวเปนชาวพื้นเมืองบานปา เขามาปวนเปยนเลียบเคียงสอด
แนมใกลกับบริเวณที่ตั้งคายของเขา หมอไดพูดเปนเชิงบอกใบเตือนใหเขารูตัววาคาย ‘หมีดํา’ ไมอยู
ในฐานะแข็งแรงมั่นคงเพียงพอที่จะตั้งรับการบุกโจมตีของกองโจรกะเหรี่ยงได และพูดเปนนัย
เหมือนจะเตือนใหเขาเรงปลีกหนีเอาตัวรอดไปเสียกอน ซึ่งในขณะนั้น เขาแทบจะยิงหมอทิ้งเสีย
เพราะความเดือดดาลที่ถูกสบประมาท แตแลว เมื่อคายหมีดําถูกขยี้แหลกพินาศลงจริงๆ ในวันรุงขึ้น
เขาก็หวนคิดไปถึงคําพูดของเจาหนุมกะเหรี่ยงคนนั้นได และยังจําไดจนกระทั่งบัดนี้
เดี๋ยวนี้หมอนั่น เขามานั่งอยูตรงหนาเขาเดี๋ยวนี้เอง
“ออ! ฉันจําแกไดละ แงซาย”
รพินทรพูดออกมาดวยเสียงเครียดขรึม จองนิ่งไปยังกะเหรี่ยงผูนั้น
“เสียดายเหลือเกินนะ ที่ฉันไดพบแกเมื่อฉันออกจากหนาที่ราชการแลว วันนั้นแกเขาไป
สอดแนมใชไหม และวันรุงขึ้น แกก็จะตองเปนคนหนึ่งในกองกําลังของพวกโจรกะเหรี่ยง บุกเขา
ทําลายคายตํารวจตระเวนชายแดน”
แงซายยิ้ม กมศีรษะรับอยางกลาหาญ
“เปนจริงตามที่ทานพูดครับ ผูกอง”
“เอาละ แกมาหาฉันดวยธุระอะไร คิดจะปลนสถานีกักสัตวของฉัน แลวก็เขามาเตือนฉัน
ใหรูตัวไวลวงหนากอนเหมือนเมื่อครั้งนั้นหรือ?”
“หามิไดครับผูกอง ผมมาพบทานอยางชาวดงเรรอนพเนจรคนหนึ่ง ไมไดมาอยางศัตรู
ของทานเหมือนสมัยนั้น”
“เอาละ วาธุระของแกไปซิ”
“คืออยางนี้ครับ ผมไดยินขาวมาวา ทานจะออกเดินทางบุกดงไปทางดานเหนือ อันเต็ม
ไปดวยความกันดาร เพื่อบายหนาไปยังขุนเขาพระศิวะอันไกลโพน ขาวนี้เปนความจริงหรือเปลา
ครับ?”
รพินทรหันไปมองดูหนาคณะนายจางของเขา เชษฐา ดาริน และไชยยันต ผูนั่งมองและ
ฟงอยางสนใจ ตั้งแตหนุมกะเหรี่ยงรางใหญกาวเขามา บัดนี้ตางก็มองดูตากัน
“ใช เปนความจริง ทําไมหรือ?”
ม.ร.ว.เชษฐา ตอบแทนมา
“และทานก็ประกาศรับสมัครคนใช ที่จะเดินทางไปกับทานดวย?”
เสียงหาวลึกนั้นกลาวตอมา
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)