Page 140 - Jezyk_kluczem_do_kraju_t2_ebook_platforma dzwonek_pl

PolskI dla obcokrajowców
Pod koniec marca Rafał się przełamuje. Wchodzi do sklepiku, w ręku trzyma
kwiaty. Kaśka akurat kończy pracę. Przed sklepem czekają na nią koledzy Rafała.
Też mają kwiaty. Kupione, składkowe. Wręczają bukiet i już rozkładają czerwoną
koszulkę, bo Rafał obiecał jej kiedyś, że załatwi przejście po czerwonym dywa-
nie. Kasia poznaje tę koszulkę. Przyniosła ją bezdomnym razem z kanapkami, by
mieli czyste ubrania na zmianę. Głupio jej teraz po niej deptać, ale idzie.
Potem siedzą na schodach i gadają. Niby wszyscy razem, ale Kasia jakby bardziej
z Rafałem. Dwie pary brązowych, maślanych oczu. Ktoś mówi: „Dobra, ich można
zostawić, przecież i tak nie zauważą, że nas nie ma”. A oni dopiero sekundę póź-
niej: „Co? Do nas mówiliście?”. Od tego gadania Kasi chce się siku, ale drobnych
na toaletę nie ma. „Chodź” – słyszy. Rafał wygrzebuje ostatnie dwa złote i wrzuca
je w ładnej, czystej łazience na Centralnym, żebym nie musiała sikać w toi toiu.
Kasia: – Byłam w szoku, że sobie czegoś odmówił, a mnie dał na toaletę. Wtedy
to się we mnie obudziło. Potem dzwoni do mnie i mówi: „Chodź ze mną na drogę
krzyżową, bo ja będę niósł krzyż” (wolontariusze ze wspólnoty chrześcijańskiej,
która pomaga bezdomnym, powiedzieli mu, że będzie miał taką rolę). Strasznie
nie chciałam pójść, bo nie wiedziałam, co się wydarzy. Miałam sieczkę w głowie.
Myślałam: muszę to skończyć, a za chwilę: nie, ja nie mogę tego skończyć!
Rafał: – A ja po prostu wiedziałem, że przyjdzie, tak czułem.
Kasia: – Jak już siedziałam obok Rafała, czułam, że muszę go chwycić za rękę.
Chwyciłam, nie odtrącił mnie. Zaczęliśmy być razem. Był 30 marca 2012 roku.
Miałam 20 lat, Rafał o dziesięć więcej.

Przed rodziną go Kasia kryła. Był jako kolega, ale gdy wyszło na jaw, że wzięła go
z ulicy, postawili na swoim. To znaczy oni, nie rodzina. Kasia powiedziała: „Chce-
cie czy nie, będziemy razem”.

Najpierw znajomy wynajął Rafałowi pokój na dwa miesiące. Po miesiącu Kasia
była tam częściej niż u rodziców. W czerwcu 2012 roku wynajmowali już wspól-
ne mieszkanie. Płaciła Kasia.
Kasia: – Jaki on był chudy, jak ja go z tej ulicy wzięłam. O matko!
Rafał: - Nie jadłem, bo za dużo piłem i organizm nie przyjmował jedzenia. A pi-
łem, bo jak jesteś na ulicy, nie chcesz myśleć o następnym dniu, chcesz się ode-
rwać od tej rzeczywistości. A jak walniesz trzy, cztery browary, patrzysz na świat
inaczej. Ale przejrzałem na oczy i staram się ogarnąć.
Kasia: – Nie zapomnę, jak zaczął nadrabiać jedzenie. Zjadał 15 pierogów i dojadł
białymi kiełbasami i bułkami.

Ze znajomymi Kasi było trudno. Chłopak bezdomny, no ciekawe, ale jak tu wyjść
z nimi na piwo? Czy nie śmierdzi? Czy nie złodziej? No i gdzie oni do licha seks
uprawiają? Bo chyba nie na dworcu?
Kasia: – Jak zaczęłam być z Rafałem, zaczęłam dostrzegać, kto jest mi bliski. Ja-
kieś znajomości się pokończyły.

140