Page 65 - รกทสด สดทรก_Neat
P. 65
64 รักที่สุด สุดที่รัก ปอ ปาลิตา 65
อนุวัฒน์ลืมตาโพลง ความทรงจ�าเมื่อ ๔๐ กว่าปีที่แล้ว
"ท�าไมล่ะครับ" “วันนั้นยัยวิร้องไห้ฟูมฟายมาหาดิฉัน บอกว่าคุณไป
สุภาพสตรีสูงวัยมองหน้าเขาแล้วพูดเสียงสะอื้น แล้ว...คุณไม่อยู่แล้ว จากนั้นเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ดิฉันฟัง
"ยัยวิส่งข่าวมาเดือนก่อน บอกอยู่โรงพยาบาลป่วยเป็น สุดท้ายยัยวิก็เลยจะเข้ากรุงเทพฯ ไปตามหาคุณ”
มะเร็งระยะสุดท้าย…" "แล้วคุณป้าว่ายังไงครับ”
ชายหนุ่มใจหายวาบ รีบขยับตัวนั่งตรง "ก็ว่าจะไปหาที่ไหน เธอรู้จักเมืองหลวงดีแล้วหรือ
"วิอยู่โรงพยาบาลอะไรครับคุณป้า" ถามอย่างเร็ว ตั้งแต่เกิดมาเธออยู่แต่ที่นี่ ไม่เคยไปเมืองหลวงเลย.."
“ดิฉันจ�าชื่อไม่ได้ค่ะ ต้องดูจากไลน์ในโทรศัพท์” แต่วรัญญายืนกรานจะไปให้ได้ รุ่งขึ้นเธอยื่นใบลาออก
อนุวัฒน์มองโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะกระจก วันเพ็ญรีบ จากโรงพยาบาล ขนข้าวของใส่กระเป๋าเดินทางเข้ากรุงเทพฯ
พูดทันที พยาบาลสาวขาดการติดต่อกับเพื่อนรักไปนาน ขณะ
“ไม่ใช่เครื่องนี้ค่ะ เครื่องนี้ดิฉันไว้ใช้เรื่องงาน อีกเครื่อง ที่วันเพ็ญก็สาละวนอยู่กับกิจการตน จนกระทั่งประมาณสองปี
ที่เล่นเฟซเล่นไลน์ดิฉันลืมหยิบมาจากบ้าน แต่ตอนนั่งรถมา ต่อมา วันเพ็ญได้รับจดหมายจากวรัญญา เขียนเล่าตั้งแต่วัน
ร้าน โทรให้ลูกชายเอามาให้แล้ว คงอีกสักครู่แหละค่ะ” แรกที่เข้าเมืองหลวง จนได้ท�างานที่โรงพยาบาลรัฐบาลแห่งหนึ่ง
ความห่วงใยวรัญญาท�าให้ชายหนุ่มกระวนกระวายใจ และเริ่มคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตในเมืองหลวง
เหลือที่จะกล่าว อยากไปหาเธอเร็วที่สุด โชคดีคงเจอ โชคร้าย “แต่จู่ๆ ยัยวิก็เงียบหายไปอีก ดิฉันส่งจดหมายก็แล้ว
ก็ไปเพื่อรับรู้ว่าเธอจากเขาไปแล้ว เพราะผู้ป่วยโรคมะเร็งระยะ ยอมส่งเป็นโทรเลขก็แล้ว แต่เธอไม่ตอบเลย”
สุดท้ายมักจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน นึกถึงตรงนี้ก็รู้สึกตัวว่าน�้าตา “วิคงมีครอบครัวใช่มั้ยครับ” ชายหนุ่มว่า
เริ่มเอ่อคลอ วันเพ็ญสั่นศีรษะ
ขณะรอโทรศัพท์ซึ่งเปรียบเหมือนกุญแจส�าคัญ อนุวัฒน์ “เปล่าค่ะ ยัยวิยังมั่นคงต่อคุณ จดหมายทุกฉบับของ
ได้ขอให้วันเพ็ญเล่าถึงวรัญญา หลังจากเขาผ่านมิติเวลากลับ ยัยวิต้องพูดถึงคุณไม่ต�่ากว่าหนึ่งหน้าเสมอ ร�าพันว่าจะต้อง
มายังปัจจุบัน ตามหาคุณให้เจอ เสียดายที่จดหมายทั้งหมดของยัยวิหายไป
เจ้าของกิจการร้านหรูนั่งเงียบไปอึดใจหนึ่ง เพื่อรื้อฟื้น นานแล้ว”
