Page 8 - Het oude huis

haar zus. En daarom kon ze er niet zo vaak in kijken. Vreemd toch, hoe zoiets blijft hangen. Later heeft Nilo het boek voor zichzelf gekocht. Nog steeds ontroert het haar hoe nieuwsgierig de drie paardjes zijn en wat ze er allemaal voor doen om zich aan te passen aan een nieuwe omgeving, omdat ze willen weten hoe het daar is. Alleen, was die hele verkleedpartij nodig geweest? Nou, misschien wel!
Nilo besluit om nog één keer terug te gaan naar het oude huis. En als ze daar aankomt, ziet ze een kraan en een graafmachine staan. Het is duidelijk dat het huis binnenkort wordt afgebroken. Gelukkig is er op dit moment niemand. Ze maakt een paar foto’s en nog éénmaal gaat ze de trap naar de kelder af. Fijn dat haar telefoon zo’n goede camera heeft. Niets mis met nieuwe technieken, denkt ze en zet de oude spiegel met de gouden lijst op de plaat.
En nu maar meteen door naar de zolder. Bovenaan de trap ziet ze de ouderwetse gereedschappen, die daar zo keurig liggen uitgestald. Die gaan ook verdwijnen, denkt ze. Wat zonde. Zou ze het wagen om er wat van mee te nemen? Maar nee, ze heeft het eigenlijk niet nodig. Ze zouden bij
haar ook maar op zolder belanden. Dan ziet Nilo het paarse
spookje. Het is beslist hetzelfde spookje, maar toch ziet het
er een beetje anders uit. Minder jurkig. Losser en krulleriger.
“Dus je bent er nog. Weet je al dat dit huis wordt
afgebroken? Wil je toch niet met mij mee?” Het paarse
spookje slaakt een zucht. “Nee. Vriendelijk aangeboden,
maar je zou alleen maar last van mij hebben.” Nilo
protesteert: “Welnee, onzin! Ik ben ook vaak alleen en zal
blij zijn met wat gezelschap. En kom er nou niet mee aanzetten
dat je een stuk verdriet bent, want daar geloof ik niet in.” “Precies”, antwoordt het krullerige wezentje. “Ik ben een gedachtenspookje dat hoort bij jouw verleden. Begrijp je het nu? Ik doe wat ik wil en het past mij heel goed om met dit oude huis te verdwijnen.” Nilo is geraakt door die woorden. Langzaam dringt het tot haar door hoezeer ze kloppen. “Oké dan, maar ik moet het wel laten bezinken hoor,” zegt ze. “Doe er niet te lang over,” is het onmiddellijke antwoord, “laat me gewoon gaan. Dat is voor ons allebei het plezierigst.” “Ja, je hebt helemaal gelijk”, zegt Nilo een beetje verbaasd en ze voelt zich opgelucht.
8