Page 7 - Het oude huis

van stress. Het speelgoed geeft ook nog eens antwoord: “Ik ben een stuk verdriet”, zegt het. “Nou, nou, dat moet je niet van jezelf zeggen”, antwoordt Nilo, want daar is ze in ieder geval zeker van. “Hoe heet je dan en wat doe je hier in dit oude huis vol rommel?” “Hier heeft niemand last van mij en ik niet van iemand anders. Ik ben wel een soort knuffeldier maar ik word niet geknuffeld. Ik ben ook een spook. Dus spook ik hier alleen wat rond”. “Maar dat is toch heel verdrietig?” zegt Nilo. Het paarse wezentje
geeft geen antwoord. De oude vrouw meent te zien dat het
zijn schoudertjes ophaalt: “Dat zeg ik, een stuk verdriet.”
Het spookje doet haar ergens aan denken. En dat paarse,
dat is toch eigenlijk geen kinderkleur? Nilo zoekt in haar
herinneringen. “In elk geval kun je wel met mij mee naar
huis komen. Ik geloof niet dat ik last van je zou hebben en
dan ben je in ieder geval niet alleen”, zegt ze. Haar benen
zijn behoorlijk stijf geworden. Tijd om in beweging te
komen. Nilo gaat alvast een paar treden lager staan, maar het
spookje verroert zich niet. Nog een tree. Er gebeurt niets. Beneden in de gang probeert ze het nog een keer: “Kom je nog?” Nu moet ze zich concentreren om niet op een rotte plank te gaan staan. De kamer met de pluchen bank ziet er nog hetzelfde uit. In de kelder weer die merkwaardige spiegel met de rijk gedecoreerde lijst. Er zijn stukken uit zodat Nilo zichzelf niet helemaal kan zien. “Er ontbreken een paar stukken uit mij”, mompelt ze. Dan is ze weer buiten. Terwijl ze de weg afloopt rollen de tranen over haar wangen van de kou. En eenmaal thuis kan ze de verwarring niet van zich afschudden. Om iets te doen te hebben, zoekt oude Nilo wat paarsgekleurde lapjes bij elkaar en begint gestalte te geven aan een idee.
Het maken helpt de rust van binnen weerkeren. Nilo zet een paars spookje in elkaar van stroken stof. Aan de onderkant komen twee voeten van rose vilt. Het lijken net kindervoetjes. Nu nog twee ogen en klaar is ie. Hij lijkt op het spookje dat Nilo zag in het oude huis. Maar ook nog op iets anders. De vorm doet haar denken aan een plaatje van een paard in een jurk uit een kinderboek dat in haar boekenkast staat. Het boek gaat over drie paardjes die zich voordoen als prinsessen. Het bedrog komt uit en de paardjes belanden in de gevangenis. Drie echte prinsessen vinden dat paardjes niet in de gevangenis horen en nemen ze mee naar hun paleis. Nilo hield veel van dat boek toen ze zelf nog een kind was. Jammer genoeg was het toen niet van haar, maar van
7