Page 33 - ไฟลหนงสอแผนดนของเรา9_Neat

ฉันอยู่ที่สะเดามาตั้งแต่เกิด พ่อกับแม่ของฉันเป็นคนดั้งเดิมของที่นี่ เพราะสะเดาเป็นอ าเภอที่ติด

กับชายแดนมาเลเซีย ที่นี่จึงมีชาวมาเลเซียมาเที่ยวกันเป็นจ านวนมาก

ขับรถมาสะเดา สองข้างทางที่เห็นจะเต็มไปด้วยสวนยางพารา และโรงงานอุตสาหกรรม

แปรรูปผลิตภัณฑ์จากยางพารา คนส่วนใหญ่ที่นี่มีอาชีพกรีดยาง และท างานโรงงาน

พ่อของฉันเป็นคนงานกรีดยางในสวนของเถ้าแก่ พ่อต้องตื่นตั้งแต่เช้ามืด ฃออกไปกรีด

ยาง กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปจนถึงตี ๔ พ่อต้องเก็บน ้ายางที่กรีดเอาไว้ กว่าจะเสร็จก็เลยไปถึง ๘

โมงเช้า บางวันก็ลากยาวไปจนถึง ๙ โมง กลับถึงบ้านก็ยังไม่ได้พัก พ่อต้องหุงข้าว ท ากับข้าว ถู

บ้านกวาดบ้าน ฉันเคยถามพ่อว่า ”พ่อเหนื่อยมั้ยที่ต้องลุกขึ้นไปกรีดยางทุกวัน อดหลับอดนอน

ท างานหนัก จนบางครั้งร่างกายทรุดโทรมป่วยไข้ พ่อบอกว่า “คนเราก็ต้องมีความอดทน คนที่

ท างานก็ต้องเหนื่อย ต่อไปลูกก็จะชินเอง แต่คนที่ไม่ท าอะไรเลยวันนี้เขาไม่เหนื่อยก็จริง แต่วัน

หนึ่งเขาก็จะต้องเข้าใจปัญหาที่เกิดขึ้น เขาจะเหนื่อยมากกว่าเราอีกหลายเท่า ลูกต้องอดทนในการ
ท างาน ต่อไปชีวิตของลูกจะได้ไม่ล าบาก”

ถนนทางเข้าบ้านของฉันอยู่ในสวนยางไกลจากบ้านของคนอื่น ถนนลูกรังเป็นหลุมเป็น

บ่อ ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงไม่ค่อยชวนใครมาที่บ้าน ฉันมีเพื่อนเป็นต้นยางพารา ฉันรู้สึกว่ามันเป็น

เพื่อนที่ดี ไม่เคยพูดให้ฉันเสียใจ ไม่เคยดุด่าเวลาที่ฉันท าอะไรผิด คอยรับฟังเวลาฉันระบาย

ความรู้สึก เวลาไม่สบายใจ ฉันอาจจะเป็นคนแปลกในสายตาของเพื่อนๆ แต่พ่อกับแม่ยังคง

เข้าใจฉันเสมอ

วันไหนที่ฉันไม่ไปโรงเรียน ฉันก็จะออกไปช่วยพ่อกับแม่เก็บน ้ายาง ท าให้ฉันเข้าใจว่า

พ่อกับแม่เหนื่อยมากแค่ไหน