Page 160 - วทยาศาสตรเพอพฒนาอาชพธรกจและบรการ_Neat
P. 160
148
บริเวณปากและลําดับอย่างรุนแรง มีเลือดออกและมีโอกาสเสียชีวิตถึง 5096 ภายใน 2 - 6
สัปดาห์
8. กำรป้องกันอันตรำยจำกกัมมันตภำพรังสี
รังสีทุกชนิดมีอันตรายต่อสิ่งมีชีวิตทั้งนั้น จึงต้องทําการป้องกันไม่ให้ร่างกายได้รับรังสี
หรือได้รับ แต่เพียงปริมาณน้อยที่สุด ในกรณีที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เนื่องจากต้องทํางาน
เกี่ยวข้องกับรังสีแล้ว ควรมีหลักยึดถือเพื่อปฏิบัติ ดังนี้
1) เวลาของการเผย (Time of Exposure) โดยใช้เวลาในการทํางานในบริเวณที่มีรังสีให้
สั้นที่สุด เพราะปริมาณกําหนดของรังสีจะแปรตรงกับเวลาของการเผย
2) ระยะทาง (Distance) การทํางานเกี่ยวกับรังสีควรอยู่ห่างจากแหล่งกําเนิดรังสีมาก ๆ
ทั้งนี้ เพราะความเข้มของรังสีจะแปรผกผันกับกําลังสองของระยะทาง
3) เครื่องกําบัง (Shielding) เครื่องกําบังที่วางกั้นระหว่างคนกับแหล่งกําเนิดรังสีจะ
ดูดกลืน บางส่วนของรังสีหรืออาจจะทั้งหมดเลยก็ได้ ดังนั้น ในกรณีที่ต้องทํางานใกล้กับสาร
กัมมันตรังสีและ ต้องใช้เวลานานในการปฏิบัติงาน เราจําเป็นต้องใช้เครื่องกําบังช่วย เครื่อง
กําบังที่ดีควรเป็นพวกโลหะหนัก เพราะว่าโลหะหนักจะมีอิเล็กตรอนอยู่เป็นจํานวนมาก ทํา
ให้รังสีเมื่อวิ่งมาชนกับอิเล็กตรอนแล้วจะ มาเสียพลังงานไปหมด ตัวอย่างของเครื่องกําบัง
เช่น แผ่นตะกั่ว แผ่นเหล็ก แผ่นคอนกรีต ใช้เป็น เครื่องกําบังพวกรังสีเอกซ์และรังสีแกมมา
แผ่นลูไซท์ควอทซ์ ใช้เป็นเครื่องกําบังรังสีเบตาได้ อากาศ และแผ่นกระดาษอาจใช้เป็น
เครื่องกําบังอนุภาคอัลฟา ส่วนนํ้าและพาราฟินใช้เป็นเครื่องกําบังอนุภาค
