Page 29 - Woud 80

roepsmusicus uit Rotterdam, die altijd in een band gespeeld had. Hij werkte op dezelfde afdeling als ik en kon goed met de werk- meester opschieten. De muziekinstrumenten hadden zij van Kraft durch Freude gekregen, een organisatie op cultureel gebied in Duitsland. Die stonden in allerlei grote kasten in de recreatiezaal, waar zij ook repeteerden. Zo eens in de maand hadden wij een ge- zellige avond. Dat was natuurlijk iets heel bijzonders, want dat had je elders niet.\u000AIk heb er zelf niet meegespeeld, maar omdat ik tolk-vertaler was, sprak ik met de Lagerf\u00FChrer, wanneer er iets te bespreken viel. De Lagerf\u00FChrer nodigde altijd zijn hele familie uit als wij een concert of een bonte avond hadden. Dan was hij zo trots, omdat het in zijn kamp zo prettig toeging. Er waren nog meer Nederlandse kampen in de buurt en de mensen die daar zaten mochten ook komen. Dan kwamen er misschien wel een paar honderd Nederlanders uit de omgeving luisteren. Wij waren als het ware het centrum.\u000ADe band speelde allerlei liedjes die toendertijd in Nederland po-\u000AKoos van den Bergh (links) met zijn band The Sounddiggers na de oorlog (bron: Hans Zirkzee) pulair waren zoals \u201CAls op het Leidseplein de lichtjes weer eens branden gaan\u201D of \u201CZonnig Madeira, land van liefde en zon\u201D. Het waren wat sentimentele liederen die preludeerden op de tijd na de oorlog, en toen in heel Nederland gezongen werden. De Duitsers zongen de melodie\u00EBn ook mee. Verder speelden de band ook boo- gie woogie. Dat vonden de Duitsers niet zo leuk, en zij zeiden dat het negermuziek was. Nee, antwoorden wij, dat is Nederlandse muziek.\u000AVerder werd er ook cabaret opgevoerd. Ik herinner mij nog goed aan een optreden van Peter van der Linden, die de act van Buziau,\u000Aeen bekende cabaretier uit de oorlogstijd, deed. Hij speelde daarin een schoonmaker die over zijn schoenen zei: \u201CDe neuzen zijn wel krom, maar het binnenwerk is goed.\u201D Dat sloeg natuurlijk op de jodenvervolging. De Duitsers begrepen dat niet, maar zij lachten wel mee. Na de oorlog is Peter van der Linden een bekende toneel- speler geworden. Verder werden er geen grappen met een politieke inhoud gemaakt. Dat deden wij ook onderling niet, want je wist nooit wie luisterde en dat je voorzichtig moest zijn.\u000ABron: http://www.tweede-wereldoorlog.org/jan-de-werdkampkiel. html\u000A