Page 134 - แง่มุมความรัก
P. 134
เพียงชาย... ไม่ใช่ผู้วิเศษ
อัญชากานต์ โยมา
“I trying to remember all the good time”
เสียงผู้คนเสียงฝีเท้า และกลิ่นไอของสถานที่ที่มะลิคุ้นเคย เวลา
ล่วงเลยไปมะลิรู้สึกว่าที่นี่เริ่มมีผู้คนมากขึ้น มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ดีนักหรอก
ในฐานะแพทย์คนหนึ่ง ไม่ใช่ว่าขี้เกียจรักษาผู้ป่วยเหล่านี้ แต่มะลิไม่อยากให้
พวกเขามาที่นี่มากกว่า ไม่อยากให้เขาป่วยหรือไม่สบายเพราะมันมักเจ็บปวด
และทรมานเหลือเกิน
แพทย์หญิงจิรัชญา วัฒนานุกูล หรือหมอมะลิเป็นชื่อที่พวกเขาใช้เรียก
กัน มะลิจ�าได้ดีว่าตัวเองตัดสินใจเป็นหมอท�าไม? เพราะเขาคนหนึ่ง ที่ท�าให้
มะลิอยากช่วยเหลือ อยากรักษาผู้อื่นให้หาย เพื่อตอบแทนที่เขา"
“ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง!!!”
เสียงระฆังหน้าประตูห้องถูกตีกระทบกันไปมา ปลุกให้มะลิลุกออก
จากห้วงนิทราตั้งแต่เช้าไก่โห่ มะลิตื่นก่อนพระอาทิตย์ด้วยซ�้าเพราะเสียงระฆัง
หน้าประตูห้องที่ตาใช้เรียกปลุกมะลิทุกวัน
ตาหยิบแปรงสีฟันอันเล็กบีบยาสีฟันโคโดโมะรสสตรอเบอร์รี่ขนาด
เท่าเมล็ดถั่วเขียว แปรงขึ้นลงบนฟันน�้านมซี่เล็กของมะลิ มะลิบอกตาว่า ตัว
ของมะลิโตเท่าต้นล�าไยหลังบ้านแล้วนะ มะลิแปรงฟันเองได้แล้ว แต่ตากลับ
ล้อว่า ขืนให้มะลิแปรงฟันเองมีหวังฟันขาวๆของมะลิคงเปลี่ยนเป็นสีหม้อนึ่ง
ด�าปี้ดปี๋ของยายเป็นแน่คิดแล้ว มะลิก็สงสารหม้อนึ่งของยายนะ ท�าไมยายไม่
ขัดมันให้ขาวบ้าง มันจะได้ไม่ถูกตาเอามาเปรียบกับฟันขาวๆของมะลิ
เงิน 7 บาทพร้อมปิ่นโตกับกระเป๋าเป้คู่ใจ ถูกใส่ลงในตะกร้ารถจักรยาน
คันเก่งของตา ตาอุ้มมะลิขึ้นนั่งเบาะพิเศษข้างหน้าสุด ตาบอกว่ามันเป็นที่นั่ง
อัญชากานต์ โยมา 131
