Page 47 - แง่มุมความรัก
P. 47
ให้ตายเหอะ โจทย์บ้าบอนี่ยาวเป็นห้าหกบรรทัดเลยเหรอเนี่ย ฉันรับ
โจทย์ไว้ เก็บใส่กระเป๋า รู้สึกไม่อยากท�ายังไงก็ไม่รู้
“เอ้อ นักเรียน งานนี้เราต้องช่วยๆ กันนะอย่าเอาแต่ของตัวเอง
งานนี้เราท�ากันเป็นทีม”
ทีม?...ฉันคิดพลางกวาดสายตาไปมองเพื่อนๆ ในห้อง ไม่คุ้นหน้าเลย
สักคน...
ผ่านไปหลายอาทิตย์…
อีกไม่กี่วันก็จะครบก�าหนดสองเดือนแล้ว ทุกคนเป็นเหมือนกันคือ
ยังไม่ถึงครึ่งเลย พวกเราต่างก็ช่วยกันหาทฤษฎีมาสนับสนุนการทดลองแล้ว
การทดลองก็ล้มเหลวแล้วล้มเหลวเล่า ล้มแล้วล้มอีก ล้มจนไม่อยากจะลุกแต่
ก็ต้องลุกขึ้นมาช่วยกัน
การทดลองของฉันมันกระจอกมากหลายๆ คนบอก… ใช่ กระจอก
มาก กระจอกจนฉันไม่รู้จะออกแบบการทดลองยังไง เพราะว่ามันดูง่ายนี่แหละ
ส่วนทฤษฎีของฉันก็มีไม่มาก ตอนนี้ของฉันก็เลยเหมือนท�าเสร็จแล้ว แต่ครู
ภูเขาก็บอกให้ไปแก้มาใหม่ ซึ่งตอนนี้ฉันก็ไม่รู้จะแก้ตรงไหน ท�าได้แค่ปรับปรุง
การทดลองใหม่และช่วยเพื่อนๆ หาทฤษฏีที่เกี่ยวข้อง เป็นลูกมือท�าการทดลอง
แต่ก็นั่นล่ะ มันยังไม่เสร็จนี่ ช่วงนี้ทุกคนก็กลับบ้านดึกขึ้น อยู่โรงเรียนกันถึง
2-3 ทุ่ม
เวลา 6 โมงเย็น ฉันและเพื่อนๆ อีก 2-3 คนมานั่งรวมกลุ่มกันบนโต๊ะ
ทุกคนหันหน้าเข้าหากัน มีแล็บท็อปกันคนละเครื่อง หนังสือวางเกะกะ กระดาษ
ปลิวไปมาอยู่บนพื้น ทุกคนช่วยกันหาทฤษฎี ออกแบบการทดลองและตาราง
บันทึกผล ดินสอหลายรูปแบบ ปากกาสารพัดสี ไฮไลต์ที่ถูกเปิดฝาทิ้งไว้ ของ
ใครเป็นของใครก็ไม่รู้ ซึ่งตอนนี้กลายเป็นของกันและกัน
“เหนื่อยเนาะ…” เพื่อนคนนึงเปรยขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อน ตามด้วยเสียง
ถอนหายใจอีกสองสามครั้ง เพื่อนคนนี้เป็นผู้หญิงในร่างผู้ชายผมเกรียนถูก
44 สานกล้าวรรณกรรม 4
