Page 189 - Visionary Arts 2019
P. 189
“ เมืองอะไร...ท ำไม (สุนัข) เงียบจัง ”
นำงสำวกุษุมำ ขุดปิ่น
เดินทำงกว่ำ 60 คน แต่นี่ก็ท ำให้ทริปมีสีสัน และสนุกสนำนเป็น
อย่ำงมำก พวกเรำเดินทำงไปยังประเทศสิงคโปร์ ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณ
ทำงคณะอักษรศำสตร์ มหำวิทยำลัยศิลปำกรที่ได้จัดท ำโครงกำรดี ๆ นี้ขึ้นมำ
ท ำให้ผู้เขียนเองได้ออกไปสู่โลกใบใหม่อีกครั้ง และเป็นครั้งแรกที่ได้ไปเยือน
ประเทศนี้ ขึ้นชื่อว่ำประเทศสิงคโปร์แล้วคงต้องยกเรื่องควำมสะอำดสะอ้ำนเป็น
ที่หนึ่ง ถึงขนำดที่ว่ำเศษหมำกฝรั่งบนผืนสักจุดก็ไม่มี เพรำะค่ำปรับช่ำงแพง
เหลือเกิน เมื่อผู้เขียนไปถึงก็ต้องยอมรับว่ำจริง นอกจำกเรื่องควำมสะอำดแล้ว
กำรคมนำคมก็ยิ่งท ำให้ผู้เขียนประทับใจมำก นี่สินะ. . . กำรเดินทำงของประเทศที่
พัฒนำแล้ว ตลอดระยะเวลำ 3 วันที่อยู่ที่นั่น ผู้เขียนมีควำมสุขไปกับทุกสิ่ง
ร อ บ ตัว เ ป็น อ ย่ำ ง ยิ่ง โ ด ย เ ฉ พ ำ ะ เ รื่อ ง อ ำ ห ำ ร ก ำ ร กิน ที่มีใ ห้เ ลือ ก อ ย่ำ ง
หลำกหลำย และมีหลำยสัญชำติ “กองทัพต้องเดินด้วยท้อง” ใช้ได้เสมอ เพรำะ
กองทัพของเรำหมดพลังไปกับกำรเดิน(ทำง) จริง ๆ
สิ่งที่สร้ำงควำมแปลกใจยำมที่ผู้เขียนก ำลังเดินไปตำมถนน หรือ
สถำนที่ต่ำง ๆ คือผู้เขียนแทบไม่เห็นผู้คนเดินจูงสัตว์เลี้ยงมำออกก ำลังกำยหรือ
วิ่งเล่นตำมทำงเดินเลย ถ้ำจ ำไม่ผิดน่ำจะเห็นสุนัขประมำณ 3 ตัวเท่ำนั้น
ประเด็นนี้ผู้เขียนจึงได้มำพูดคุยกับเพื่อน ๆ ในกลุ่มและสันนิษฐำนกันว่ำ อำจจะ
ด้วยขนำดของประเทศที่ท ำให้อำคำรบ้ำนเรือนส่วนใหญ่เป็นตึกสูง มีพื้นที่ใช้
สอยไม่มำกและภำษีสัตว์เลี้ยงคงแพงกระมัง จึงท ำให้ผู้คนเลือกที่จะไม่เลี้ยงพวก
เขำ และนี่ก็กลำยเป็นจุดเริ่มต้นของหัวข้อ “เมืองอะไร. . . ท ำไม (สุนัข) เงียบจัง”
่
ที่ข้ำพเจ้ำอยำกศึกษำต่อเมือกลับมำถึงประเทศไทย ผู้เขียนได้ศึกษำ และสรุปสั้น
ๆ ในสิ่งที่น่ำสนใจมำเล่ำสู่กัน
189
