Page 17 - E - Book เพื่อคนไทย
P. 17
13 14
รองเง็ง
เครื่องดนตรี และเพลงประกอบ ดนตรีที่ใช้ประกอบการเต้น
รองเง็ง มีเพียง ๓ อย่าง คือ
การเต้นรองเง็งสมัยโบราณ เป็นที่นิยมกันในบ้านขุนนาง หรือเจ้าเมืองในสี่ ๑. ร�ามะนา
จังหวัดชายแดน ต่อมาได้แพร่หลายสู่ชาวบ้านโดยอาศัยการแสดงมะโย่งเป็นเรื่อง ๒. ฆ้อง
และมีการพักครั้งละ ๑๐ – ๑๕ นาที ระหว่างที่พักนั้นสลับฉากด้วยรองเง็ง เมื่อ ๓. ไวโอลิน
ดนตรีขึ้นเพลงรองเง็ง ฝ่ายหญิงที่แสดงมะโย่งจะลุกขึ้นเต้นจับคู่กันเอง เพื่อให้เกิด โอกาสที่แสดง เดิมรองเง็งแสดงในงานต้อนรับแขกเมืองหรือ
ความสนุกสนานยิ่งขึ้น มีการเชิญผู้ชมเข้าร่วมวงด้วย ภายหลังมีการจัดตั้งคณะ งานพิธีต่างๆ ต่อมานิยมแสดงในงานรื่นเริง เช่น งานประจ�าปี งานอารี
รองเง็งแยกต่างหากจากมะโย่ง ผู้ที่ริเริ่มฝึกรองเง็ง คือ ขุนจารุวิเศษศึกษากร ถือว่า รายอ ตลอดจนการแสดงโชว์ในโอกาสต่างๆ เช่น งานแสดงศิลป
เป็นบรมครูทางรองเง็ง เดิมการเต้นรองเง็งจะมีลีลาตามบทเพลงไม่น้อยกว่า ๑๐ วัฒนธรรมพื้นบ้าน
เพลง แต่ปัจจุบันนี้ ที่นิยมเต้นมีเพียง ๗ เพลงเท่านั้น
วิธีการแสดง การเต้นรองเง็ง ส่วน
ใหญ่มีชายหญิงฝ่ายละ ๕ คน โดยเข้า
แถวแยกเป็นชายแถวหนึ่งหญิงแถวหนึ่ง
ยืนห่างกันพอสมควร ความสวยงามของ
การเต้นรองเง็งอยู่ที่ลีลาการเคลื่อนไหว
ของเท้า มือ ล�าตัว และลีลาการร่ายร�า
ตลอดจนการแต่งกายของคู่ชายหญิง
และความไพเราะของดนตรีประกอบกัน
การแต่งกาย ผู้ชายแต่งกายแบบพื้นเมือง สวมหมวกไม่มีปีก หรือ
ใช้หมวกแขกสีด�า นุ่งกางเกงขายาวกว้างคล้ายกางเกงจีน สวมเสื้อ
คอกลมแขนยาวผ่าครึ่งอกสีเดียวกับกางเกง ใช้โสร่งยาวเหนือเข่าสวมทับ
กางเกงเรียกว่า ซอแกะ
