Page 18 - com

ภาษาไทยเป นภาษาหนึ งที มีการยืมคํามาจากภาษาอื น ๆ ค่อนข้างสูงมาก มีทั งแบบยืมมาจาก
ภาษาในตระกูลภาษาไท-กะได ด้วยกันเอง และข้ามตระกูลภาษา โดยส่วนมากจะยืมมาจาก ภาษา

บาลี ​ภาษาสันสกฤต และ ภาษาเขมร ซึ งมีทั งรักษาคําเดิม ออกเสียงใหม่ สะกดใหม่ หรือเปลี ยน
ความหมายใหม่ อย่างใดอย่างหนึ งหรือหลายอย่างรวมกัน
บางครั งเป นการยืมมาซ้อนคํา เกิดเป น คําซ้อน คือ คําย่อยในคําหลัก มีความหมายเดียวกันทั ง
สอง เช่น

● ดั งจมูก โดยมีคําว่าดั ง เป นคําในภาษาไท ส่วนจมูก เป นคําในภาษาเขมร
● อิทธิฤทธิ มาจาก อิทธิ (iddhi) ในภาษาบาลี ซ้อนกับคําว่า ฤทธิ (ṛddhi) ในภาษา
สันสกฤต โดยทั งสองคํามีความหมายเดียวกัน

คําจํานวนมากในภาษาไทย ไม่ใช้คําในกลุ่มภาษาไท แต่เป นคําที ยืมมาจากกลุ่มภาษาสันสกฤต-
ปรากฤต โดยมีตัวอย่างดังนี
รักษารูปเดิม หรือเปลี ยนแปลงเล็กน้อย
● วชิระ (บาลี: วชิระ [vajira]), วัชระ (สันส: วัชร [vajra])
● ศัพท์ (สันส: ศัพทะ [śabda]), สัท (เช่น สัทอักษร) (บาลี: สัททะ [sadda])
● อัคนี และ อัคคี (สันส: อัคนิ [agni] บาลี: อัคคิ [aggi])
● โลก (โลก) - (บาลี-สันส: โลกะ [loka])
● ญาติ (ยาด) - (บาลี: ญาติ (ยา-ติ) [ñāti])
เสียง พ มักแผลงมาจาก ว

● เพียร (มาจาก พิริยะ และมาจาก วิริยะ อีกทีหนึ ง) (สันส:วีรยะ [vīrya], บาลี:วิริยะ
[viriya])
● พฤกษา (สันส:วฤกษะ [vṛkṣa])
● พัสดุ (สันส: [vastu] (วัสตุ); บาลี: [vatthu] (วัตถุ) )
เสียง -อระ เปลี ยนมาจาก -ะระ
● หรดี (หอ-ระ-ดี) (บาลี:หรติ [harati] (หะระติ) )
เสียง ด มักแผลงมาจาก ต
● หรดี (หอ-ระ-ดี) (บาลี:หรติ [harati] (หะระติ) )
● เทวดา (บาลี:เทวะตา [devatā])
● วัสดุ และ วัตถุ (สันส: [vastu] (วัสตุ); บาลี: [vatthu] (วัตถุ) )
● กบิลพัสดุ์ (กะ-บิน-ละ-พัด) (สันส: [kapilavastu] (กป ลวัสตุ); บาลี: [kapilavatthu]
(กป ลวัตถุ) )
เสียง บ มักแผลงมาจาก ป

● กบิลพัสดุ์ (กะ-บิน-ละ-พัด) (สันส: [kapilavastu] (กป ลวัสตุ); บาลี: [kapilavatthu]
(กป ลวัตถุ) )
● บุพเพ และ บูรพ (บาลี: [pubba] (ปุพพ) )

6.1 ภาษาอังกฤษ
ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้มีวิวัฒนาการต่างๆ ทางเทคโนโลยี
มากมาย ซึ งทําให้มีการใช้ภาษาอังกฤษกันอย่างแพร่หลาย อย่างไรก็ตาม ก็ได้มีการบัญญัติ
ศัพท์จากภาษาอังกฤษเป นภาษาไทย เช่น