Page 28 - สัตว์สูญพันธุ์
P. 28
25
ข้อคิดส่งท้ำย
ป่ำ ธรรมชำติถูกท ำลำย… ดินสูญหำย… น ้ำเหือดแห้ง…
อำกำศร้อนแล้ง… เกิดภัยพิบัติ… สัตว์ป่ำขำดที่อยู่… ขำดอำหำร…
ถูกล่ำถูกจับขำย… พ่อแม่ถูกยิงตำย… ลูกถูกพร่ำออกจำกอก… ซื้อ
ขำยเป็นว่ำเล่น… เอ็นดูเมื่อยังเล็กและน่ำรัก… ผลักไสหัวส่งเมื่อโต
ขึ้นและดุร้ำย… กลำยเป็นธุรกิจน ำเงินมำกมำย… หำกกลัวบำป
โทษ… กฎหมำยไม่ศักดิ์สิทธิ์… สมคบคิดกันแก้ไข… หวังเอำแต่
ประโยชน์ตน… จนสัตว์ป่ำต้องสูญพันธุ์… ช่ำงหัวมันเพรำะไม่ใช่
ตนคนเดียว… นั่งฝันว่ำได้ท ำบุญ… หรือบำปช่ำงสมมุติเสกสรร…
ปั้นแต่งตั้งตัวว่ำประเสริฐ… มีสิทธิเลิศในปฐพี… จะฆ่ำสัตว์… จะ
มัดขำ… จะตีด่ำ… จะย ำแกง… ไม่เคยแสลงควำมรู้สึก… เมื่ออยำก
ขึ้นมำก็วิ่งเข้ำหำ… อ้ำงว่ำเพื่อควำมรัก… (และเอ็นดู)… พอยำม
เกลียดก็หำคนช่วยสงเครำะห์… (แล้วไปหำลูกสัตว์เล็กๆ ที่น่ำรัก
มำเลี้ยงอีก)… ไล่ส่งไปให้คนอื่นรับ… ปัดควำมรับผิดชอบ…
เหมือนท้องโตแล้วเที่ยวไข่ทิ้ง… เรี่ยรำดจนเดือดร้อน…
ประชำสงเครำะห์ต้องรับเลี้ยง… สัตว์ป่ำก็เช่นกัน… ซื้อหำมำจำก
