Page 29 - สัตว์สูญพันธุ์
P. 29
26
ป่ำ… โตขึ้นมำก็ยกให้คนอื่น… เจ้ำหน้ำที่และมูลนิธิฯ ต้องรับ
ไป… ท ำไมต้องรับ… รับมำก็เดือดร้อน… เท่ำกับส่งเสริมให้ไป
ซื้อหำมำเพิ่มอีก… คนเลี้ยงนั่นแหละต้องรับผิดชอบ… ชีวิต…
อย่ำคิดว่ำมันเป็นสัตว์ป่ำ… มันมีควำมรู้สึก… มันเป็นสัตว์…
มันอยำกล่ำอยำกผสมพันธุ์เหมือนกัน… เอำมำเลี้ยงในกรงก็ไม่
ออกลูก… จะออกได้อย่ำงไรก็ไม่มีป่ำให้อยู่… โตแล้วเอำไปปล่อย
ก็ไม่ได้… หำกินเองไม่ได้… ต่อสู้แย่งถิ่นที่อยู่กับเจ้ำของบ้ำน
ไม่ได้… ผลสุดท้ำยก็ต้องตำยก่อนขยำยพันธุ์… แล้วอย่ำงนี้จะ
เหลือหรือสัตว์ป่ำ… จะมีแต่พวกที่เขำล่ำเอำมำใส่กรงเลี้ยงไว้ดู
เล่น… ไว้เป็นอำหำร…
ค ำว่ำอนุรักษ์… มีแต่นำมธรรมตำมสมมุติ… อนุรักษ์นู่น…
อนุรักษ์นี่… จะรีอินโทรดัดชั่น… จะผันงบมำรักษำป่ำและสัตว์…
ยิ่งผันยิ่งป่ำหมด… สัตว์ป่ำก็สูญพันธุ์… ร ่ำรวยไปตำมๆ กัน… ช่ำง
มันพวกต่ำงรุ่นลูกต่ำงรุ่นหลำน… ตะบี้ตะบันใชัมันให้หมด…
อนุรักษ์จนน ้ำลำยไหล… แล้วชำติไทยจะรอดหรือ…
