Page 23 - นิทานพื้นบ้านภาคใต้
P. 23
20
ทุกครั้ง จนพ่อแม่รู้สึกร าคาญจึงพูดประชดว่า
“หมึงอีกินอ้ายไหรหา ร้องๆเดี๋ยวกูต้มแก่นข้าวให้
กินให้ตาย ๆ ไปเสียแหละ” พอพ่อแม่พูดเช่นนั้น
ลูกคนนั้นก็หยุดร้อง แต่อยู่สักครู่ก็ร้องอีกพ่อแม่
จึงพูดด้วยอารมณ์เสียอีกว่า “ทีนี้กูเอาแก่นข้าวมา
ต้มให้กินจริงๆแหละ ร้องไปต้า” ลูกคนนั้นก็หยุด
ร้องอีก พ่อแม่จึงไปเอาแก่นข้าวมาต้มให้กินจริง…
ปรากฏว่าลูกคนนั้นดีอกดีใจ กินข้าวได้มาก และ
เมื่ออิ่มก็นอนหลับ
ฝ่ายพ่อแม่ตกใจมาก…นึกว่าลูกตายแล้ว
เพราะกินแก่นข้าวซึ่งคนเขาไม่กินกันเข้าไปมาก
ก็ได้แต่ร้องห่มร้องไห้…ฝ่ายลูกนอนหลับ…สักครู่ก็
