Page 6 - หนังสือแรงบันดาลใจ
P. 6
สาวโรงงานสู่อาชีพผู้พิพากษา
เรียนวันอาทิตย ์ วันเดียวก็ได ้ วุฒิเทียบเท ่ า ม.ต ้ น
็
เลยขอพ ่ อไปเรียน แม ่ กับยายไม ่ อนุญาตเพราะเปนห ่ วงแต ่
ได ้ ไปเรียนเพราะพ ่ ออนุญาต ถึงยายจะไม ่ เห็นด ้ วยที่ดิฉัน
่
จะไปเรียนแต ่ ในเมือห ้ ามไม ่ ได ้ ยายก็ไม ่ ได ้ ว ่ าอะไร การไป
่
เรียนต ้ องเดินลงเขาระยะทาง 3 กิโลเมตร เพือมาขึ้นรถเมล ์
ที่ถนนใหญ ่ ยายก็แค ่ ขอตามไปส ่ ง เพราะถนนทางเข ้ าหมู ่ บ ้ าน
็
มันเปลี่ยว ยายเปนห ่ วง โดยส ่ วนตัวไม ่ อยากให ้ ยายไปรับส ่ ง
่
่
เพราะอายเพือน คนอืนเค ้ าไปไหนมาไหนเค ้ าก็ไปคนเดียวได ้
ี
ไม ่ เห็นต ้ องมีใครคอยตามถนนเส ้ นนี้ไม ่ ได ้ เปล่ยวอะไรเลย
มีคนผ ่ านไปมาตลอด แต ่ ไม ่ ว ่ าจะพูดยังไงยายก็ไม ่ ยอม สุดท ้ าย
ระยะเวลาหนึ่งปที่ไปเรียนยายก็จะเดินตามไปส ่ งที่ปากทาง
ี
เข ้ าหมู ่ บ ้ านและไปนั่งรออยู ่ ที่บ ้ านภารโรงของโรงเรียนที่อยู ่
ปากทางเข ้ าหมู ่ บ ้ าน จนกระทั่งดิฉันกลับมาในตอนเย็น
พออายุครบสิบห ้ าป ก็มีความคิดอยากไปทำางาน
ี
และหาที่เรียนในเมืองใหญ ่ ก็ไปขออนุญาตพ ่ อแม ่ แม ่ และ
ยายไม ่ อนุญาตเหมือนเดิม ที่ได ้ ไปเพราะพ ่ ออนุญาตจากนั้น
ก็ไปหางานที่สำานักจัดหางานอำาเภอด ่ านซ ้ าย เขาก็ส ่ งดิฉัน
่
และเพือนในหมู ่ บ ้ านไปทำางานโรงงานปลากระป ๋ อง ที่จังหวัด พอทำางานจะลงตัวจะได ้ ที่เรียน เพือนบอกว ่ าทนความลำาบาก
่
่
็
นครปฐม เปนครั้งแรกในชีวิตที่ได ้ ออกจากบ ้ านนอกเดินทาง ไม ่ ไหวกลับบ ้ านดีกว ่ า เราก็ต ้ องตามเพือนกลับบ ้ านเพราะไม ่ กล ้ า
็
โดยรถทัวร ์ ไปลงที่หมอชิต มีเจ ้ าหน ้ าที่จากสำานักจัดหางาน อยู ่ คนเดียวเปนแบบนี้อยู ่ หลายครั้ง จนครั้งสุดท ้ ายก็กลับไป
คอยดูแล และมีเจ ้ าหน ้ าที่จากโรงงานมาคอยรับ ที่ยังจำาได ้ ทำางานโรงงานปลากระป ๋ องที่เคยทำาที่แรกและได ้ ที่เรียน ม.ปลาย
่
ติดตาคือเจ ้ าหน ้ าที่คอยตะโกนบอกเราด ้ วยเสียงดังให ้ จับกล ่ ุม ครั้งนี้เพือนจะกลับบ ้ านอีก เลยตัดสินใจ ขอพ ่ อแม ่ อยู ่ คนเดียว
่
กันไว ้ กลัวจะหลงทาง จนคนแถวนั้นหันมามองด ้ วยสายตา และเรียนต ่ อจนได ้ วุฒิ ม.ปลาย มาด ้ วยความเหนือยล ้ าท ้ อใจ
เวทนาสงสาร บางคนถามว ่ าเพิ่งมากรุงเทพครั้งแรกเหรอ ไม ่ รู ้ จะเอาวุฒิไปใช ้ ทำาอะไร ประกอบกับตอนนั้น คนที่ชอบพอกัน
จากน้นเจ ้ าหน ้ าที่ของโรงงานก็รับไปส ่ งที่โรงงานให ้ พักรวม อยู ่ ที่บ ้ านนอก เค ้ ารอเราไม ่ ไหวหนีไปแต ่ งงานเลยยิ่งท ้ อหนัก
ั
่
กับพนักงานคนอืนที่อยู ่ ก ่ อนแล ้ ว ห ้ องละแปดคน ไปทำางาน เข ้ าไปอีก ตอนนั้นคิดว ่ าถ ้ าย ้ อนเวลาได ้ จะไม ่ รงไม ่ เรียนมันแล ้ ว
็
วันแรกก็เปนลมเพราะเหม็นปลาทูน ่ ามาก สภาพที่นี่ลำาบาก กลับไปทำาไร ่ ทำานาดีกว ่ า แต ่ คิดได ้ ก็สายเกินไป มาจนถึงขนาด
อึดอัดมาวันแรกก็คิดถึงบ ้ านใจแทบขาด ยายไม ่ เคยปล ่ อย นี้แล ้ วต ้ องเดินหน ้ าต ่ อไป แต ่ ขอกลับบ ้ านนอกพักเอาแรงก ่ อน
ให ้ ลำาบากเลย แต ่ ก็คิดได ้ ว ่ าเราไม ่ ได ้ มาเพือหาความสบาย พอหายเหนือยก็พาแม ่ มาทำางานก ่ อสร ้ าง เหตุที่มาทำางานก ่ อสร ้ าง
่
่
่
แต ่ มาเพือหาอนาคตที่ดีกว ่ า ชอบที่นี่เพราะได ้ ทำางานกะ เพราะมีที่พัก เราจะได ้ ไปหางานโรงงานทำา และหาที่เรียนต ่ อได ้
กลางคืนจะได ้ มีเวลาไปหาที่เรียนในตอนกลางวัน แต ่ ทำางาน ต ่ อมาก็ได ้ งานโรงงานแถวสมุทรปราการ เลยส ่ งแม ่ กลับบ ้ านนอก
็
ได ้ แค ่ เดือนเดียวโรงงานก็กิจการไม ่ ดี ต ้ องเลิกจ ้ างคนใหม ่ ตอนนั้นตั้งใจว ่ าจะเรียนรัฐศาสตร ์ เพราะมีคนแนะนำาว ่ าเปนสาขา
เลยต ้ องไปหางานที่ใหม ่ พอไปทำางานที่อืนเปนงานเข ้ าสามกะ เดียวที่เด็ก กศน. เรียนจบ แต ่ ก็ไม ่ ได ้ เรียนเพราะโรงงานมี
่
็
เช ้ า บ ่ าย ดึก เวียนกันตลอดวันหยุดก็ไม ่ แน ่ นอน ทำาให ้ เรียน นโยบายไม ่ จ ้ างพนักงานประจำา
ไม ่ ได ้ ก็ต ้ องไปหางานใหม ่ อีก และมีเงือนไขอีกอันคือความ
่
เปนเด็กบ ้ านนอก ไปไหนต ้ องมีเพือนหมู ่ บ ้ านเดียวกันไปด ้ วย
่
็
3
