Page 93 - 27_LiryDram_2020

wprowadza czytelnika w świat nierealny, wy- jęty z kart baśni rosyjskich lub braci Grimm. Na przychodzące natychmiast na myśl zna- czenia słowa ‘krajobraz’ autor w puencie wiersza narzuca własne metaforyczne zna- czenie. Otóż ów pejzaż z magiczną górą, no- szony w pamięci podmiotu literackiego, na- biera cech wyzwania do bohaterskich czynów i zwycięskiego zwieńczenia wędrówki – szkla- na góra, stając się jednocześnie celem i kre- sem, przypieczętowuje los. Żeby jednak do niej dojść, trzeba pokonać nie tylko okrutnego Kościeja, trzeba się zmierzyć z samym sobą, nawet za cenę utraty życia:
a przecież wiem że tam pójdę w krajobraz ze szklaną górą
i wiem że serce spali
białe żar-ptaka pióro.
Tego symbolu samorealizacji, którym w - nale staje się szklana góra, można pozaz- drościć poecie, gdyż twórcze przebywanie za życia w świecie nadrealnym, gdzie osta- tecznie dobro odnosi zwycięstwo nad złem,
nie każdemu artyście jest pisane. Droga do upragnionego celu jest wyboista i długa, skoro niezbędne są takie atrybuty: żelazne buty na drogę/ żelazny chleb czarny kostur (w bajkowej narracji żelazne buty sygnalizu- ją upływ czasu, bowiem dopiero po zdarciu takiego obuwia można odnaleźć narzeczoną, a dodatkowo trzeba zedrzeć żelazny kostur). Jednak chwilowe porzucenie ich do wody przy drodze jest również czynnością symbo- liczną, gdyż woda ma moc oczyszczającą, jak i rozpoznanie przyczyny słabości:
dziwnie się dzisiaj czuję jakbym coś zgubił właśnie jakbym pół serca zatruł zaczarowanym jabłkiem,
które wyraźnie nawiązuje do atrybutu uni- cestwienia z bajek o zaczarowanych królew- nach i złych wiedźmach. Przez nasycenie omawianego utworu wieloma innymi ele- mentami przywołanymi z baśniowego świa- ta, jak choćby zastosowanie typowych okre- śleń miejsca: za siódmą górą daleko/ za siód- my las jeszcze dalej lub przeciwnie – wpro- wadzenie nazw własnych: zieloną królewnę żabkę/ niech sobie bierze Kościej, uzyskuje poeta szeroki kontekst – osobista symbolika i symbole kulturowe (z ludowych baśni i po- dań) przenikają się wzajemnie w nierzeczy- wistym świecie wiersza, w zbiorowo wyima- ginowanej nadrealności pełnej magii, niesa- mowitości i grozy.
Ta nieodwołalność losu, z chwilowo odro- czoną wędrówką, na której końcu serce spali białe żar-ptaka pióro, nie pozostawia wybo- ru. Co może zatem symbolizować ten ptak ognisty? Często spotykany w baśniach ro- syjskich, z wyglądu przypominający pawia, którego pióra, posiadające szczególną moc magiczną, płonęły żywym ogniem. Co może
kwiecień-czerwiec 2020 LiryDram 91