Page 126 - 36_LiryDram_2022

opuszczonych wnętrz i przedmioty tracące swoją funkcję, utraciły również swoiste ży- cie i energię dawnych mieszkańców. Rozpa- dająca się struktura domu zestawiona z po- rzuconymi przedmiotami codziennego użyt- ku buduje silny dramatyzm scen i ekspresję wizualnej opowieści.
Do tej opowieści artystki wprowadzają wibra- cje własnych emocji i kreacji.
W ten sposób powstają fotograficzne zapi- sy performatywnych zdarzeń, które autorka Lena Kappa aranżuje przy współpracy z inną wybitną artystką Silvią Ottobrini.
Silvia, jako kreatorka wizualna i rzeźbiar- ka, używa formy i ekspresji swojego ciała do wchodzenia w surrealistyczne interak- cje z porzuconymi obiektami, będącymi kie- dyś znanymi nam przedmiotami codziennego użytku, takimi jak szafa, stół, lodówka, pralka.
Kreowane przez nią układy, wymuszają na niej spotkania niemożliwe i przedziwne interak- cje jej ciała z obiektem i przestrzenią, co wy- wołuje mocny zgrzyt materii, który rezonuje z jakimś rodzajem ukrywanego w nas gdzieś głęboko wypartego strachu.
Zdjęcia, pomimo swoich walorów estetycz- nych i ciekawej artystycznej formy, są jakimś rodzajem fotoreportażu przestrzeni kobiece- go wnętrza, z których buduje się cykl stresu- jących zdarzeń. Bohaterka zdjęć wydaje się przed czymś ukrywać, a przedmioty domowe albo ją pożerają, albo wysysają z niej energię. Artystka fotografuje wykreowane ślady takich sytuacji, w których pamięć działa inaczej niż zazwyczaj, na przykład przemoc domowa, au- todestrukcja, szaleństwo lub osamotnienie. Układy kompozycji zdjęć opowiada- ją o traumie, przez którą zapamiętujemy
124 LiryDram lipiec–wrzesień 2022